Het kind als spiegel

14 Apr, 2017

Door: Charlotte Langen

Het was 1983 toen mijn zoon werd geboren. Hij kwam ter wereld met een spoedkeizersnede en was een huilbaby. Als ouders maakten we ons veel zorgen en we probeerden van alles om hem te troosten.

In die tijd werd het door de huisarts en kinderarts afgedaan als ‘het is nu eenmaal een huilbaby en het gaat wel over’. Hier hadden wij als ouders geen vrede mee en we zochten verder. Homeopathie en toegepaste kinesiologie boden wel enig soelaas.

Door onze eigen ervaringen besloot ik me verder te verdiepen in de toegepaste kinesiologie en later Marcostherapie en familieopstellingen. Zo leerde ik dat kinderen in hun gedrag en in lichamelijke klachten vaak uitdrukken wat zij bij de ouder voelen. Ik ontwikkelde een methode om speciaal met kinderen te werken. Via spiertesten en acupunctuurpunten kon ik vertalen wat kinderen aan hun ouders wilden vertellen met hun klachten. Toen begreep ik, dat mijn kind mijn angst en pijn van de bevalling heeft uitgedrukt.

‘…dat kinderen in hun gedrag en in lichamelijke klachten vaak uitdrukken
wat zij bij de ouder voelen.’

In mijn praktijk als logopediste werkte ik met kinderen en ik begon daar wat ik geleerd had toe te passen, met goede resultaten. Ik ontdekte dat kinderen met een vertraagde spraak- en taalontwikkeling, zonder directe lichamelijke oorzaak, uitdrukten wat ze innerlijk voelden van hun ouders. Als de ouder dit kon erkennen en aan het kind vertelde waar hij of zij mee zat, zag ik dat kinderen met sprongen vooruitgingen en dat de logopedische behandeling beter aansloeg.

Zo was er een peuter van drie jaar, met een ernstig vertraagde taalontwikkeling en enorme driftbuien. Uit de anamnese bleek, dat vader moeder had verlaten tijdens de zwangerschap. Bij het onderzoek gaf het kind aan, verdriet en boosheid van moeder te voelen. Ik vroeg moeder om het kind haar verdriet te vertellen, in voor het kind begrijpelijke taal, en te zeggen dat het haar verdriet en boosheid was en dat hij het aan haar mocht teruggeven. Daarna ging zijn taal met sprongen vooruit en verdwenen de driftbuien. Het vertellen is dus geen belasting maar een bevrijding voor het kind.

Een baby die veel huilt is dan ook niet gewoon een huilbaby, maar heeft dikwijls iets te vertellen aan de ouders. Als je dit aan ouders duidelijk kunt maken, ontstaat er vaak al na één of twee behandelingen een rustige tevreden baby. Het lijkt misschien raar om een baby te vertellen wat er in je omgaat, omdat de baby dat verstandelijk niet kan begrijpen. Een baby heeft echter een volledig ontwikkeld gevoel en pakt de boodschap wel degelijk op. Hoe meer erkenning een kind krijgt voor zijn of haar gevoelens, hoe evenwichtiger het kind opgroeit.

Zo kwam een moeder met haar vier maanden oude baby bij me omdat haar kind veel spuugde, zonder aanwijsbare medische reden, en heel onrustig was. Uit het gesprek en het onderzoek bleek dat de baby last had van gevoelens, die de moeder niet uitsprak. Moeder was alleenstaand en de vader van het kind had moeder verlaten, toen bleek dat ze zwanger was. Moeder zat met veel schuldgevoel naar haar kind, omdat het kind in eerste instantie niet welkom was. Ik adviseerde haar om dit alles aan haar kindje te vertellen en erbij te zeggen, dat het haar gevoelens waren en dat die niets met de liefde voor haar kind te maken hadden. Na een maand zag ik haar terug met de baby. Ze vertelde me, dat hij niet meer had gespuugd en een rustige en blije baby was.

Meer informatie: www.parind.nl

Dit was het laatste reflexpunt in een lange reeks. Vanaf komende editie treft u hier een nieuwe column van Jan Blaauw aan.