Integratief of Integraal?

22 Oct, 2018

Door: Fleur Kortekaas

Taal geeft ons de mogelijkheid om te communiceren, kennis en ervaringen te delen en onze ideeën te ontwikkelen. Taal schiet zijn doel echter voorbij als mensen, bewust of onbewust, een andere betekenis geven aan dezelfde woorden. Dan leidt het alleen maar tot verwarring. Wat verstaan wij onder de begrippen integraal en integratief? Een begripsverklaring van de redactie, voorafgaand aan de artikelen van onze schrijvers.

In deze editie met als accent integratie geven sommige auteurs en geïnterviewden verschillende betekenissen aan de begrippen integraal en integratief. Zij doen dat bewust en weloverwogen. Reden dat de redactie hun keuzes respecteert. Voor de redactie geldt als basis voor deze begrippen de definiëring zoals uiteengezet in het boek ‘Geneeswijzen in Nederland handboek, complementaire behandelwijzen voor professionals’ van Corwin Aakster en Fleur Kortekaas.

Definities zoals gehanteerd door de redactie van Vakblad Natuurlijke & Integrale Gezondheidszorg:

‘integrale geneeskunde’: iedere vorm van geneeskunde die uitgaat van de gehele mens, een visie die doorwerkt in de diagnose en de behandeling.

‘integrative medicine’ of ‘integratieve geneeskunde’ (meestal wordt de Engelse benaming gebruikt): een zorgmodel waarbinnen westers opgeleide artsen tevens uit onderzoek nuttig gebleken complementaire behandelwijzen (doen) toepassen.

Achtergronden
Beide strategieën zijn verwant aan elkaar en kunnen naast elkaar bestaan, zoals in veel landen al het geval is. Juist daarom geloven we dat het van belang is de begrippen helder te definiëren.

Integrative medicine is een benadering waarin de therapeutische relatie centraal staat; er is hier meer tijd en aandacht voor patiënten en behandelaars maken, onder meer, gebruik van door onderzoek getoetste complementaire behandelmethoden. Het is in de Verenigde Staten ontwikkeld en wordt daar momenteel aan meer dan zestig academische centra onderzocht, onderwezen en toegepast. In Nederland is integrative medicine in zekere zin in opmars.

Van werkelijk integrale geneeskunde is pas sprake als reguliere en complementaire denk- en handelwijzen vanuit een gemeenschappelijk kader plaatsvinden. Uiteindelijk gaat het daarbij om de best beschikbare zorg. In de praktijk komt integrale gezondheidszorg vanuit een gemeenschappelijk denkkader nog vrijwel niet voor. Wel bestaan er veel overgangen en mengvormen.

De integrale geneeskundige strategie kent twee hoofdtoepassingen: in de zelfstandige complementaire praktijk, en in het zorgmodel integrative medicine. In dit zorgmodel worden vormen van complementaire zorg of geneeskunde zoals hierboven bedoeld, aangeboden binnen en vanuit een regulier medische setting (ziekenhuis, verpleeghuis, hospice en dergelijke). Hierbij gaat het dus enerzijds om een organisatiemodel, anderzijds om een behandelaanbod.
Kenmerken hiervan zijn o.a.:
– de instantie zelf is in feite ziekte-gericht;
– de reguliere diagnose en behandeling zijn uitgangspunt;
– de instantie selecteert de complementaire behandelwijzen die worden aangeboden op basis van hun geschatte veiligheid en werkzaamheid;
– de programma’s hebben doorgaans een aanvullende functie voor de reguliere behandeling; zij zijn daarvoor niet vervangend.