Lockdown in de praktijk

20 Apr, 2021

Door Nienke van der Heide

Zorgverleners in het complementaire veld bevonden zich in een bijzondere positie tijdens de Covid-19-lockdowns afgelopen jaar. Ons werk is direct gericht op de volksgezondheid, maar in tegenstelling tot reguliere zorgverleners kregen wij te maken met een praktijksluiting. Hierdoor kwamen twee belangrijke aspecten van de Covid-19-crisis samen: de zorgen rondom gezondheid van cliënten én de economische impact van de maatregelen op onze onderneming. Hoe is het onze collega’s in deze periode vergaan?

In wat later de laatste week van de tweede gedwongen praktijksluiting bleek te zijn, vroegen we onze lezers hoe zij hiermee zijn omgegaan. Uit de dertien reacties die we ontvingen, sprak enorme veerkracht en innovatief vermogen. Voor velen bracht de lockdown een transformatieproces op gang, zowel in henzelf als in hun manier van werken. Waar voor sommigen de eerste lockdown als een weldadige periode van rust werd ontvangen, kwam deze voor anderen als een koud bad. Zo vertelde Monique van Holsteijn dat zij bijna in een depressie schoot doordat ze na een extreem drukke periode opeens niet mocht werken. De tweede lockdown pakte ze daarom anders aan: zelfzorg kwam voorop en de resterende tijd besteedde zij aan een nieuwe opleiding en het schrijven van nieuwsbrieven. Ook maakte zij een – zeer positief ontvangen – videofilmpje waarin zij haar cliënten uitlegt hoe zij zichzelf een eenvoudige handmassage kunnen geven. Monique merkt dat zij deze lockdown een positiever mens is geworden en zegt ernaar uit te kijken dit mee te nemen naar haar praktijk.

Karen de Bie benaderde de plotselinge wending vanuit de Thaise gezondheidszorg. ‘Ik verbaasde me soms over de houding van sommige collegae. Het leek alsof ze geen mogelijkheden zagen om buiten de praktijk hulp te verlenen. Mijn collegae in Azië werken veel meer zoals ik – misschien omdat we in de geest van het boeddhisme zijn opgeleid?’ Karen liet de focus op geld verdienen los en ging via beeldbellen bewegingsoefeningen doen met haar cliënten, ze bood maaltijden die ze over had aan uit het lood geslagen mensen en maakte videopods met praktische tips uit haar dagelijks bestaan. ‘Mensen zijn toen zelf gaan doneren. Ik kon daar niet van rondkomen, hoor. Maar het is belangrijk om zelf verantwoordelijkheid te nemen en een plan B te maken.’

Lees het gehele artikel vanaf pagina 10 in het VNIG 3/21.

Wilt u het gehele artikel als PDF bestand ontvangen? Bestel het dan hier voor € 3,50.