Het brein verdwijnt, het bewustzijn blijft

30 Jul, 2015

Door: Anna Myrte Korteweg

Met mijn ouders (Hanneke Korteweg-Frankhuisen en Hans Korteweg) heb ik veel gemeen. Je zou kunnen zeggen dat ik in hun voetsporen ben getreden. Mijn vader, moeder en ik zijn alledrie schrijver van voornamelijk spirituele boeken en artikelen en we begeleiden – elk op onze eigen manier – mensen op hun levenspad. Net zoals mijn ouders, maak ik gebruik van de ervaringen en inzichten in mijn eigen leven om anderen te inspireren. Als er iets onprettigs gebeurt, dan is het mijn intentie om dat aan te gaan en te onderzoeken, totdat ik de les die er te leren is, heb opgepikt en een rijker en vrijer mens ben. Zo ben ik opgevoed, want zo staan ook mijn ouders in het leven. En dat doen ze heel consequent.

Zo ook met de ziekte van mijn moeder, de ziekte van Alzheimer. Drie jaar geleden is de diagnose officieel gesteld, een paar jaar eerder hadden wij al de eerste vermoedens. Het leven van mijn ouders is door de ziekte erg veranderd. Mijn vader is de metgezel kwijt waarmee hij alles kan overleggen en plannen kan maken. Een groot deel van een gemeenschappelijk gedeeld bestaan is weggevallen, omdat mijn moeder ’s middags (deels) niet meer weet wat er ’s ochtends is gebeurd. Ze herinnert zich vaak zelfs niet wat ze een paar minuten eerder gezegd heeft. Het is een schrijnende ziekte die vanzelfsprekende verbindingen verbreekt, in het eigen hoofd en in de relaties.