Het toeval

02 Apr, 2012

Door: Elly Verblaauw

In de ontmoeting met de man die mij geholpen heeft om afscheid te nemen van multiple sclerose – en de overtuigingen die ik eromheen had opgebouwd – heeft het toeval een belangrijke rol gespeeld. We waren niet van plan om tv te kijken, maar de nieuw geplaatste plasma tv konden we niet weerstaan. Zo belandden we op het plaatselijke tv-station en ontdekten we de edelstenenwinkel. Omdat we alleen met contant geld konden betalen, moesten we ‘s middags terug en kreeg ik de ontmoeting die ik nooit had kunnen bedenken.
Ik heb het toeval vaker in de ogen gekeken.

‘De intensiteit is steeds anders.’

Ik denk wel eens terug aan een moment van enkele jaren geleden. In mijn favoriete boekhandel viel mijn oog op een stapeltje bladwijzers. Gratis en om mee te nemen. Het woord oogvriend trof mij, een zeer toepasselijke naam voor iemand die opticien is.

Er zijn van die momenten dat je simpelweg zonder verder nadenken een keuze maakt. Dit was zo’n moment. Ik nam de bladwijzer mee naar huis, besloot de gok te wagen en belde de oogvriend om een afspraak te maken. Er ging een wereld voor me open. ‘Komt u bij voorkeur in de ochtend want dan kan ik uw ogen zo goed mogelijk opmeten. Op dat tijdstip van de dag bent u immers fris en niet onnodig moe. Wilt u ook de tijd nemen, het is namelijk prettig voor de oogmeting dat u uw gemak neemt en vooral niet gehaast bent.’ Het wonderlijke van deze benadering is dat ik me vanaf dat moment al vertrouwd voelde met een opticien die ik niet eens persoonlijk ontmoet had. Ik zag er naar uit.

‘Toeval beroert ons hart…’

Eenmaal ter plaatse was het alsof ik een jaren ’50-decor binnenstapte. Een entourage die klopte met wat daar gebeurde. Een stoel met ervaring en een perfecte zit. Een montuur waar een grote variëteit aan brillenglazen in gehangen kon worden. Een opticien als een waarachtig ambachtsman die waarnam met precisie en de tijd nam om te voelen wanneer het goed was. Een verademing en een rijke ervaring. In een ontmoeting van ruim anderhalf uur leerde ik veel. Over de samenwerking van de ogen als hun natuurlijke staat, de kunst van het ontspannen kijken, dat energie via de ogen kan weglekken en de mythe dat ogen er met de jaren op achteruitgaan. Ik kreeg oogoefeningen mee voor thuis en terwijl ik op dat moment nog met mijn oude bril rondliep, zag ik de wereld anders. Het was een ervaring die een hele tijd doorwerkte.

Dat overkomt me vaker met toeval. Wat is dat toch?

De intensiteit is steeds anders. De toevallige ontmoeting met een goede bekende van vroeger is niet te vergelijken met het toeval dat je behoedt en er op een haar na voor zorgt dat het alsnog de goede kant op gaat. Toeval beroert ons hart en zet ons soms stevig op beide benen. Wanneer ik die momenten nader beschouw, lijkt het nodig te zijn geweest. Mijn ontmoeting met wat groter is dan mijzelf, toeval als het mysterie. Kosmische handreikingen die me toevallen en die ik mag aanvaarden, toeval als onbegrepen dynamiek. Een iets dat je leidt.

‘Het wonderlijke van deze benadering…’

Het is zo de moeite waard om in het leven van alledag de momenten van toeval te zien. Je zal verrast worden door de ko(s)mische kant die het toeval ook in zich heeft. Zo maakte ik me op een avond wat zorgen over euro’s en las ik de volgende ochtend: ‘Je zorgen maken, is bidden voor iets dat je niet wilt.’

Lang leve het toeval!