Innerlijke reis

09 Oct, 2012

Door: Elly Verblaauw

Veel mensen hebben behoefte aan het gevoel van rust en ruimte. Dit kwam aan de orde in een televisieprogramma dat de waarde van vakantie belichtte. Mensen werd de vraag gesteld waarom vakantie voor hen belangrijk is. Rust, ruimte, aandacht voor elkaar, voor het gezin en je eigen tijd indelen, gaven zij als antwoord. De behoefte om iets hiervan vast te houden kwam ook aan de orde. Verzuchtend werd aangegeven dat de eerste werkdag al voldoende was om het kwijt te zijn. Op naar de volgende vakantie om de genoeglijk voelende ruimte weer te hernemen.

‘…bevestigen we elkaar in ons mens-zijn.’

Het programma besteedde tevens aandacht aan het gevaar dat we op deze wijze van vakantie naar vakantie leven – met een tussentijd als een soort onvermijdelijk kwaad – en bood suggesties voor het langer vasthouden van het verrukkelijke vakantiegevoel. Gewoon een paar dagen een halve dag gaan werken en enkele activiteiten blijven doen die tijdens de vakantie voor het nodige plezier zorgden. Tja.
Er kwamen geen aanbevelingen om het verlies van de tussentijd tegen te gaan; terwijl we het dan over behoorlijk wat weken hebben.

De gevoelde behoefte aan rust en ruimte hield me bezig en ik moest denken aan een opmerking die mijn tante laatst maakte. Met enkele familieleden zaten we tijdens deze zomervakantie gezellig in de tuin en met regelmaat werd er gegrapt over diverse voorbije jaren. ‘Ja Anne’, zei de ene tante, ‘jij bent getrouwd met een goudsmid, jij bent rijk’. ‘Ach’, antwoordde Anne, ‘ik heb geen goud nodig om me rijk te voelen, rijk gaat over iets anders’.
Ik keek om me heen en ik meende te zien wat zij bedoelde: enkele van haar dierbaren, waaronder haar kleinkinderen, haar man die op hoge leeftijd zeer vief als gastheer zijn best deed. Is dit wat zij met het gevoel van rijk bedoelde?
Toen viel me op hoe we tijdens deze jaarlijks terugkerende kleine reünie met elkaar aan het praten waren. Het was een heen en weer gaan van kleine verhalen waar ieder op zijn eigen manier iets aan toevoegde. Onze dierbare overledenen werden en passant geëerd, als vanzelfsprekend werd ieder een plek gegeven. In deze intimiteit van woorden bevestigden we elkaar in ons mens-zijn. Zien we elkaar als mens? En dat geeft een onbeschrijflijk gevoel van rust en ruimte. Is dit het wat mijn tante bedoelde?
Vervolgens droomde ik wat weg over de inslag die meer en meer in mij op de achtergrond raakte, namelijk het willen redden van de wereld en de bereidheid om daarvoor ‘ten strijde te trekken’. Tjonge, wat een energie heeft dat uit me weggetrokken, wat een negativiteit heeft me dat opgeleverd, wat heeft dat veel ruimte in beslag genomen en me onrust bezorgd.
Mijn tante raakte met haar opmerking iets in mij waardoor ik voor even zicht kreeg op processen die zich in mij aan het voltrekken waren. Onbedoeld raakte zij het icoon Ruimte in mij aan, maar het is mijn eigen innerlijke proces dat mij het gevoel van ruimte bezorgt. Anders gezegd: mijn icoon Ruimte is gevuld, maar is het icoon leeg en niet gevuld met een innerlijk proces, dan is ook niets anders te voelen dan leegte.

Laten we teruggaan naar die algemeen gevoelde behoefte aan rust en ruimte. We kunnen deze zien als enkele van de vele iconen die we in ons hebben. Door de vakantie worden ze tijdelijk aangeraakt en geactiveerd. Dit kan het moment zijn dat je beseft dat je jouw eigen icoon bezet houdt met dingen die jouw natuurlijke behoefte aan rust en ruimte belemmeren. Grote kans dat de aandacht hiervoor en de aanpak hiervan tot een duurzamer gevoel van vrijheid voeren zodat we de verloren geraakte tussentijd weer met het geschenk dat leven heet, kunnen vullen.

‘Onbedoeld raakt zij het icoon Ruimte in mij aan…’

Tja, zal ik dan toch een nieuw type reisbureau beginnen? Met de naam Binnenlandse Zaken en gespecialiseerd in het begeleiden van innerlijke reizen.