Je bewandelt één grote onbekende weg

11 Apr, 2013

Door: Elly Verblaauw

Sinds enkele weken ben ik te midden van mensen die te horen hebben gekregen dat hun werk zal veranderen. Dit kan al voor de zomer het geval zijn, maar in ieder geval zal eind van dit jaar
de werksituatie voor iedereen anders zijn. Een andere functie behoort tot de mogelijkheden, een andere werkplek of, als het niet lukt om intern van werk naar werk te komen, dan is aan de orde om elders een leuke en geschikte baan te vinden.

‘De verandering die aanstaande is…’

Verandering is de regel en toch voelt het zo anders als je zelf met verandering te maken hebt. Aanvankelijk benauwt de regel me en zou ik niets liever willen dan dat hij niet bestond. Ik zie het ook om me heen. Er komt een reactie die wat in aantocht is van zich af wil schudden. Je zou het kunnen duiden als iets nog even niet onder ogen willen zien. Het nog niet aan willen dat er echt iets gaat veranderen. Om me heen hoor ik ‘ach, het duurt nog even, wie weet valt het allemaal reuze mee, het zal ergens goed voor zijn, wie weet komt er iets moois uit voort.’ Ineens spreken mensen zich ook uit. Verandering in aantocht zet ook een deur open om te zeggen wat je zeggen wilde. Sommigen uiten dat ze het werk al langere tijd toch al niet zo leuk meer vinden en weten scherp aan te geven waar het aan schort. De verandering die aanstaande is, zet ook zijn licht op gedrag. Chagrijn en norsheid staan in de schijnwerpers. Desinteresse loopt op de rode loper. Ineens is het werk dat een dag geleden nog leuk was, helemaal zo leuk niet meer. Verschillende stijlen worden zichtbaar. Miskenning, je laten gaan, ze staan vol in de etalage. Uiteenlopend van ‘ze moeten met iets komen, ik wacht wel af, ik laat me niets afnemen, ik ga de strijd aan, tot: ik zie af van de strijd en blijf welgemeend positief’.

‘…die een eigen tijd kent.’

Het was er altijd al, maar het wordt nu zichtbaar en hoort bij het proces van verandering. In een bochtige weg van je leven kijk je jezelf in de ogen, kijk je weg of pak je de opgave om eraan voorbij te gaan. Op naar ‘the next level’. Door de deur stappen die verandering heeft opengeduwd. Om te zien wat daarbuiten is.

Dit is een persoonlijke stap die een eigen tijd kent. Zo gaat het ook met mij. Terwijl ik in het tumult zit, besef ik stap voor stap dat ook mijn werk vergankelijk is. Ik heb echt voor hetere vuren gestaan die de bodem in een seconde onder mijn bestaan wegbrandden, en toch lijkt het verlies van werk, van een verzekerd inkomen, in eerste instantie harder aan te komen. Is er dan zoveel van mijzelf in gaan zitten dat ik het voor onmogelijk houd om ook nog wat anders van mijzelf elders tot uiting te laten komen? Zit ik vast in de beperkende gedachte over leeftijd? Is het einde nabij als ik financieel onderuit zou gaan? Het kolkt in mij.

‘…één grote onbekende weg…’

En dan is daar het moment dat nooit voorzien en gepland kan worden, waarop ineens in een flits een idee binnenglipt. Een idee, als een belofte, dat het zich in iets zou kunnen ontvouwen. Meer is het op dat moment nog niet. Ik bespreek het in vertrouwen en de reactie is onverwacht positief. Dat blijkt zo nodig te zijn als je besloten hebt om door de deur te stappen.

Als het leven weer één grote onbekende weg voor je wordt, geef je de nieuwsgierigheid een kans.