Reflexpunt: Leven met angst en beven…

08 Dec, 2014

Door: Anouschka Tjaden

In mijn pubertijd werd ik overvallen door iets wat ik destijds niet begreep; het gevoel dood te gaan wanneer ik buiten de deur trad. Het heeft mij in die tijd als een sluipmoordenaar onderuit gehaald. Ik zat binnen, kon niets meer, raakte al mijn vrienden kwijt en moest met mijn studie stoppen. Met behulp van een biologisch psychiater, antidepressiva en een hond (mijn pil op poten…) ben ik er na zeven jaar knokken uit gekomen en kon ik verder met mijn leven. Ik leerde een geweldige man kennen waarmee ik binnen negen maanden getrouwd was en heb met hem inmiddels twee fantastische kinderen van 17 en 15. Alles ging goed, kon niet beter zou je denken, tot een half jaar geleden…

Om een lang verhaal kort te maken is na dertien jaar mijn agorafobie volledig terug van weggeweest. Het ging in een rap tempo van nog iets kunnen naar niets meer kunnen. Ik ben weer afhankelijk van anderen in bijna alles buiten de deur (wat ik vreselijk moeilijk vind, want ik doe het graag zelf); het valt me zwaar op m’n dak…

Nu heb ik ook opvliegers en de menstruatie blijft uit; mijn gevoel zegt me dat dit er ook zeker mee te maken heeft. Evenals stress en een spastische darm…het draagt waarschijnlijk allemaal zijn steentje bij. Ik ga niet liegen; het is ontzettend zwaar en een eenzaam verhaal en soms vliegt het geheel me naar de strot, maar zoals altijd is het de kunst om toch ook het positieve ervan te kunnen blijven zien.

De relatie met mijn man is sterker dan ooit. Onze kinderen, twee pubers (erg handig al die hormonen onder één dak…), zijn geweldig (ondanks dat ze me soms wel een zeikerd vinden als ik me met school of relaties bemoei…), ik heb hele fijne vrienden om mij heen die me graag willen helpen en ik geniet ontzettend van mijn dieren.

Vandaag heb ik een rondje gelopen met de hond en bij onze buurtsuper wat boodschappen gehaald; helemaal alleen! Onderweg hoorde ik een hoop gekwetter in een boom langs de weg. Ik keek omhoog en daar zat een prachtige groene tropische vogel; een soort kleine papagaai. Hij zat heerlijk te wiegen op een takje in de wind en keek met een schuin koppie naar mij en m’n hond….hij vloog niet weg, maar bleef gewoon kijken en ‘praten’. Hij was zo mooi, zo sappig groen in het zonlicht tussen de rood-bruine bladeren; ik heb even staan genieten van dit bijzondere diertje met de warmte van de novemberzon in mijn rug. In de drukte van alle dag, in de stroom van het moeten, in het gemak van mijn auto had ik deze vogel niet gezien…dan was dit moment nooit geweest, dan had ik niet de bijzondere banden ervaren die ik nu met vrienden ervaar, dan had ik niet zo stil gestaan bij het feit dat ik bof met zo’n solide huwelijk; niet dat ik dat voorheen niet waardeerde, maar nu zie ik weer even extra hoe mooi en belangrijk het allemaal écht is.

Ik wil hier heel graag uit, mijn vrijheid en zelfstandigheid terug, zonder piekeren en angst weer gewoon leven, maar ben ook dankbaar voor de mooie vogel in de zon die mij liet zien hoe mooi de wereld is als je je er maar in durft te begeven. ‘Count your blessings’; geen overbodige boodschap in deze tijd en ook zeker niet alleen voor de mensen met angsten zoals ik. Het kan een kwestie zijn van even aandachtig luisteren en kijken; geluk zit in de kleine dingen en soms gewoon op een takje boven je hoofd…