Voedende zomers

17 Jun, 2013

Door: Elly Verblaauw

De zomer komt dichterbij en mijn herinneringen brengen me naar twee jaar geleden. Naar de onverwachte ontmoeting in Duitsland, met de man die vertelde ‘u heeft geen MS’. Sedert dat moment leef ik zonder deze diagnose die bij gelegenheid bleek te zijn gesteld. Eerst was er euforie, daarna werd het stilaan gewoon. Het komt voor dat ik erover lees of dat ik erover hoor en denk ‘ach ja, dat had ik ooit, ik ben nu een gezegend mens’.

‘Een periode van innerlijk luisteren brak aan.’

Eerlijk is eerlijk, het werd niet meteen gewoon. Toen de MS van de baan was, liet mijn lichaam wederom van zich horen. Ditmaal in de vorm van een onregelmatig hartritme en vele slapeloze nachten. Het was niet voor het eerst, maar het stond in ‘mijn MS-tijd’ op de tweede plaats; ik negeerde het. Nu kwam er ruimte voor. Nog voordat ik een zoektocht begon naar wat er aan de hand kon zijn, belandde ik in het ziekenhuis. Die nacht leek het alsof mijn borstkas te klein was voor mijn hart.

Ik maakte mijn entree in een rolstoel en vertoefde in een omgeving met pillen, toeters en bellen. Mijn hart is oké en met de wetenschap dat ‘duizenden Nederlanders oud worden met een onregelmatig hartritme’ (uitspraak van een alleraardigste arts) liep ik na twee dagen zonder pillen, toeters en bellen het ziekenhuis uit. En de slapeloze nachten dan? Misschien een slaappilletje zo nu en dan? De cardioloog met de beste intenties had geen idee.

‘En de slapeloze nachten dan?’

Een periode van innerlijk luisteren brak aan. Had ik iets over het hoofd gezien? Was ik lichtvoetig over oud zeer heengelopen en schreeuwde dit om te worden opgeruimd? Weigerde ik wellicht een en ander onder ogen te komen? Moest ik op zoek naar de blinde vlek of de dooie hoek in mijzelf? Zijn er gedachten die mij de das om doen? Het passeerde allemaal de revue, er werd het nodige gevoeld, veel tegen het licht gehouden en besproken. En terwijl nader onderzoek herbevestigde dat mijn hart en de bloedvaten oké zijn, puzzelde ik met wat me zo veelvuldig uit de slaap hield en mijn hartritme ontregelde. Zeker, ik kon naar Duitsland, maar hier in Nederland zou ik toch ook terecht kunnen? Ten einde raad zond ik in één van deze lange nachten een SOS-mail naar vrienden met de noodkreet ‘help mij’.

Nu de zomer dichterbij komt, brengen mijn gedachten me naar een jaar geleden. Mijn nood werd gehoord. Ik kreeg een naam en een nummer. Ik belde voor een afspraak. De stem hoorde de urgentie en wist me gerust te stellen. Korte tijd later was ik in een alleraardigste praktijk met een allerhartelijkste natuurtherapeut. En weer viel mij op dat er een zee van tijd en aandacht tot mijn beschikking stond. Ik word er iedere keer weer blij van. Er wordt geluisterd! Ik werd doorgemeten. Gewapend met voedingsadviezen en recepten voor voedingssupplementen stond ik even later op straat. Ik kreeg een voorzichtige conclusie mee dat het onregelmatige hartritme weleens veroorzaakt zou kunnen worden door de overgang.

‘Er wordt geluisterd en ik word doorgemeten.’

Het duurde een paar maanden tot ik ervaarde dat er inderdaad wezenlijke veranderingen waren. De gejaagdheid verdween. Het ademhappen was weg. Er kwam rust. Ik moest bijkomen van een drietal jaren waarin ik onnodig pillen tegen MS had geslikt. Ik moest bijkomen van enkele jaren van emotionele stress en alle bijbehorende angstgedachten. Er moest worden schoongemaakt en dat gebeurde nu. Met blij hart kan ik zeggen dat er zo nu en dan dagen zijn met een heel kort moment van onregelmatigheid. Steeds meer. Ik zie zo uit naar deze zomer en ben reuze benieuwd welke voeding die mij komt brengen.