Hoogsensitiviteit als innerlijk kompas

04 Dec, 2015

Door: Bianca Colbers

Ik hoor veel mensen zuchten. ‘Ja, ja, hooggevoeligheid is de nieuwe hype, na dyslexie en ADHD’. Voor mij bestaat het begrip hooggevoeligheid zo’n negen jaar, maar eigenlijk is het al zo oud als de mensheid. Ik houd niet van het plakken van etiketjes, maar wat was ik blij toen ik ontdekte dat ‘het’ geen aanstellerij was. Alles wat ik voelde, rook, hoorde, zag en wat bij mij zo hard binnenkwam dat het me uitputte, lichamelijk en emotioneel; het heeft gewoon een naam en ik ben niet de enige.

Ik heb ontdekt dat ik hooggevoelig ben (dus niet óvergevoelig!) toen ik op zoek ging naar antwoorden op het gedrag van mijn zoon. Mijn zoon huilde veel, was allergisch en snel overprikkeld, had veel behoefte aan écht contact met mij, lichamelijk en geestelijk. Hij kon niet tegen drukte en chaos, niet tegen verrassingen of onverwachte dingen. Mijn zoon ‘deed’ het daarentegen fantastisch op rust, regelmaat, voorspelbaarheid, oprechte aandacht. Ik wist dit, voelde hem feilloos aan. Ik keek naar wat mijn zoon nodig had en gaf het hem. En oh, wat was dit af en toe een strijd met de buitenwereld. Van hieruit ben ik op zoek gegaan. Ik ging naar lezingen, volgde cursussen, las boeken en ik wist: dit gaat over mijn zoon, maar dit gaat ook over mij.