Als grenzen schuren

17 Apr, 2024

Door Marieke Lebbink

Mijn levensthema is grenzen bewaken en misschien is dat de reden dat ik vaak cliënten krijg met ditzelfde thema. Om een goede balans te creëren tussen privé en zakelijk heb ik ‘spelregels’ opgesteld maar ik betrap mezelf erop dat mijn gevoel, als het tegen mijn gestelde grens aan schuurt, niet altijd hetzelfde is. Hoe ik het ervaar heeft te maken met de mate van zelfregie die de cliënt laat zien.

laat halen, want menigeen zal dit direct los kunnen laten. Natuurlijk heb ik voorzorgsmaatregelen getroffen om dit soort situaties te voorkomen. Zo staat in mijn algemene voorwaarden dat vragen per e-mail gesteld kunnen worden en niet via de app. Ook heb ik een duo-simkaart met verschillende beltonen, zodat ik de zakelijke simkaart uit kan zetten, wat helaas niet werkt voor whatsappberichten. Als een cliënt dan toch appt vraag ik vriendelijk om het op de e-mail te zetten. Als een cliënt toch een tweede keer appt is de formulering al korter en na drie keer reageer ik niet meer.
De dame in kwestie stuurt appjes als ze in paniek is en ze dan mijn spelregels vergeet. Het gebeurt ieder jaar begin januari als de kerstdagen achter de rug zijn. Haar hulpvraag gaat over gewichtsverlies en klachtenvermindering. De oorzaak van het overgewicht zit ’m in een slechte vertering en leververvetting. We hebben veel gedaan om haar klachten, zoals een opgeblazen gevoel, brandend maagzuur, vermoeidheid en diarree afgewisseld met verstopping te beperken. Uit haar DNA-paspoort bleek uiteindelijk dat een aantal leverweggetjes niet optimaal verlopen. Theoretisch weet ze aan welke knoppen ze moet draaien om de balans op haar smalle evenwichtsbalk te behouden. Maar de praktijk is anders en ze ligt er dus nu weer naast. Ik vraag haar een vergelijking te maken tussen de voeding die ze kan verdragen en de producten die ze gegeten heeft; en dat komt niet overeen. Ik merk op dat dit een jaarlijkse traditie begint te worden en dat de keuze bij haar ligt: kiezen voor het ongemak van haar klachten of haar grens stellen en/of onderzoeken waarom dat zo lastig is. Dat vindt ze moeilijk, want ze is gewoon een bourgondiër in het verkeerde lijf en daar kan ze nu eenmaal niets aan doen. Volgend jaar verwacht ik weer een appje.

Afgelopen zaterdagochtend kreeg ik een appje van een vijfentachtigjarige dame met maagklachten, die ik al jaren in zorg heb en die nooit appt. De dag ervoor bezocht ze mijn spreekuur met slecht nieuws: ze heeft longkanker en omdat ze altijd heftig reageert op medicatie ziet ze af van reguliere behandeling. We hadden een intens gesprek over kwaliteit van leven en het formeren van een passend team van reguliere en complementaire zorgverleners en ondersteunende onderzoeksmethoden. Naar aanleiding van dat gesprek appte ze me over een mogelijk onderzoek. Ik appte terug dat ik het maandag zou bekijken. Het was dezelfde grens als in het vorige voorbeeld, maar het voelde anders omdat deze dame wel zelfregie neemt en ik haar tijdsdruk begrijp.