Dankbaarheid als keuze

21 Dec, 2016

Door: Karlien Bongers

Behalve het geloof in Sinterklaas kom ik niet uit een gelovig nest. Wel hadden we kaarsjes in onze kerstboom die plechtig werden aangestoken, maar dat was bij ons – net als het lezen van het kerstverhaal – een traditie zonder diepere betekenis. Toen mijn moeder opeens met het kerstdiner een dankzegging uitsprak vond ik dat als puber bijzonder gênant.
Als lagereschoolkind dreef ik mijn familie tijdens onze zomervakanties in Bretagne tot wanhoop, omdat ik de kruisgang wilde bekijken in iedere kerk of kapel waar we langskwamen. Na een vrijwillige naschoolse bijbelklas leek mijn behoefte aan religie toch niet meer dan een fase. Ook ’mensen zijn lichtwezens’ of ’we zijn gemaakt van sterrenstof’ deed ik lange tijd af als zweefsok-teksten.

Wellicht doordat mijn beide ouders als oorlogskinderen voor hun overleving vooral op zichzelf waren aangewezen, heb ik meegekregen dat je in onafhankelijkheid je eigen talenten dient te ontwikkelen. Waartoe, daarvoor waren de instructies minder duidelijk. Naarmate ik meer struikelde over de kuilen in mijn levenspad, begon ik me af te vragen wat mijn betekenis op deze aarde zou kunnen zijn. Dat ik dat niet kon vragen aan een hogere macht heb ik soms als gemis ervaren. Ik zocht mijn antwoorden in de wetenschap en zelfonderzoek.