De helende en verbindende rol van ons bewustzijn

25 Jun, 2018

Door: Frans Kusse

Eind april was ik een week in Sataya, een prachtige ondiepe plek in de Rode Zee, omringd door ongelofelijk mooie koraalriffen. Sataya wordt wel ‘het huis van de dolfijnen’ genoemd. Sinds veertien jaar komen hier boten met mensen die contact zoeken met dolfijnen.

Zelf ben ik van nature geen zeemens, maar in 1999 werd ik uitgenodigd mee te gaan naar de Silverbanks, ook een plek die omzoomd wordt door koraalriffen. Silverbanks ligt ten noorden van de Dominicaanse Republiek, midden in de Mexicaanse Golf. In die week op zee heb ik destijds de kalme, diepe aanwezigheid ervaren van enkele duizenden reusachtige bultrugwalvissen die hier in de maanden februari en maart met hun jongen verblijven. Hun voelbare energie en aandacht maakten een diepe indruk op mij en verdreven al mijn angsten voor de zee.

Desondanks merkte ik dat ik tijdens mijn reis naar de Rode Zee weer iets te overwinnen had. Op de mooie boot met aardige, open-minded mensen en prachtig weer had ik geen enkel probleem. En toen ik door een groep dolfijnen werd uitgenodigd het water in te gaan aarzelde ik geen moment. Hun speelsheid, openheid en nieuwsgierigheid werkte aanstekelijk en zolang ze bij me in de buurt bleven, voelde ik me letterlijk als een vis in het water. Mijn hart ging open en mijn hoofd werd leeg en stil. Ik voelde me verbonden. Maar toen ze verder bij me wegzwommen en ik zag hoe ver het was naar de boot bekroop me toch weer even de oude angst, ondanks de nabijheid van onze Egyptische vrienden die in kleine rubberbootjes alles in de gaten hielden. Wonderlijk hoe het denken, dat gericht is op veiligheid en controle, de overhand kan nemen en zo angst kan veroorzaken. In de volgende dagen kwam gelukkig het vertrouwen terug dat de zee ons draagt en dat we ons volledig over kunnen geven. Als ik moe was van het zwemmen en uitrustte door stil te liggen op mijn rug, dacht ik aan mijn opa die mij vroeger vertelde hoe hij op die manier volkomen kon ontspannen. Overgave geeft ontspanning en brengt het denken tot rust. Alleen als je het ervaart, is het waar.

Tussen het zwemmen en de ontmoetingen door las ik een boek dat volledig aansloot op mijn ervaringen in het water. Via Youtube had ik een lezing gezien van Anita Moorjani over haar bijzondere bijnadood-ervaring. In het boek ‘Ik moest doodgaan om mezelf te genezen’ beschrijft zij in heldere bewoordingen tot in detail wat zij ervoer toen zij ‘stierf’ aan een vergevorderde vorm van kanker, hoe zij zich met alles en iedereen verbonden voelde, volledig één, en hoe zij door haar bewustzijn van de werkelijke oorzaak van haar ziekte en de keuzes die ze daarop maakte volledig genas.

Vlak voor ons vertrek naar Egypte waren we bij de viering van een nieuw boek van Arie Bos, oud-huisarts in Amsterdam, met de titel ‘Gebruik je hersens!’. Hij legt op een knappe manier uit hoe ons bewustzijn werkt of, liever gezegd, niet werkt. Aan de hand van voorbeelden en wetenschappelijke studies maakt hij duidelijk dat ons bewustzijn meer is dan onze hersenen en dat het waarschijnlijker is dat ons bewustzijn onze hersenen vormen dan omgekeerd.

Het is altijd fijn als de wetenschap bevestigt wat je zelf af en toe mag ervaren.

Meer informatie: www.aiga.nl