Grenzen stellen

16 Aug, 2022

Door Marieke Lebbink

Voor deze editie werkte ik een toepasselijke casus van een cliënt uit, me niet realiserend dat het accent over de zelfzorg van de professional ging. Waarschijnlijk zegt dit iets over mij en mogelijk andere professionals. ‘Eerst de cliënt’ herken ik bij veel collega’s. Voor mij zijn goede zelfzorg en grenzen stellen in ieder geval een uitdaging. Denkend aan de deadline voor het blad, mijn eigen volle agenda én de noodzaak voor ontspanning kwam ik tot een compromis: Uit zorg voor mijzelf toch die column over de zelfzorg van een ander.

De betreffende mevrouw is 75 jaar. Ze bezoekt mijn spreekuur langere tijd vanwege dreigend ondergewicht en een gevoelige maag. Door regelmatig de voeding en suppletie door te spreken, kan ze de balans behouden. Ze is hoogsensitief en met een spiertest bekijkt ze wat per dag nodig is. Vaak is dat magnesium en altijd vitamine B12.
Als we op een zonnige dag weer een afspraak hebben, is ze er niet op het afgesproken tijdstip. Dat is niets voor haar, vertel ik mijn stagiaire. Ik bel haar en ze blijkt zich een uurtje vergist te hebben. Gehaast en gestrest komt ze even later de spreekkamer binnen. Normaal gesproken heeft ze al een tremor, maar nu staat ze te trillen als een rietje. Ik vraag wat haar op dit moment de meeste stress geeft. Dat blijkt de parkeermeter te zijn. Ze is daar niet zo handig mee en vanwege de haast heeft ze maar niet betaald, terwijl de kans op een fikse boete groot is in Utrecht. Mijn stagiaire biedt uitkomst en zal de auto 'bewaken'.

Om haar tot rust te brengen doen we eerst een ontspanningsoefening. Daarna vertelt ze dat ze onlangs een TIA heeft gehad. Daarom gebruikt ze nu medicatie volgens het reguliere protocol: cholesterolremmers, bloedverdunners en maagzuurremmers. Medicijnen die nu misschien nodig zijn, maar een goede vertering niet ten goede komen. Bovendien hebben ze een negatieve invloed op haar magnesium- en vitamine B12-balans, essentiële stoffen bij stressbeheersing. Ze is zichzelf niet meer, vertelt ze, en voelt zich onzeker. Ze probeert overeind te blijven door 's morgens eerst in haar agenda te kijken om te zien wat er die dag op het programma staat. Al die activiteiten en afspraken, ze kan moeilijk ‘nee’ zeggen, bezorgen haar stress. Hierdoor vergeet ze zichzelf, test haar suppletie niet meer en aan innemen daarvan denkt ze ook niet meer.

Ik vraag mij intussen af wat de oorzaak is. De stress, de bijwerkingen van de medicatie, mogelijke hersenschade door de TIA? Wat kan ik op dit moment doen? Ik verwijs haar door naar een homeopathisch psychiater met ervaring in de geriatrie om de oorzaak verder uit te zoeken en het supplement- en medicatiestuk op te pakken. Een voedingsadvies geven heeft nu geen zin. Stressreductie is het belangrijkste. Ik moet dus iets bedenken waardoor ze aan zichzelf denkt en de supplementen inneemt. Dan is het halve uur voorbij. Opgelucht verlaat ze mijn kamer. Mijn stagiaire komt terug en vraagt nieuwsgierig wat voor 'geweldig advies' ik gegeven heb. Want dat gaf de vrouw aan bij de wisseling van de autowacht. Bovendien zag ze er een stuk relaxter uit. Mijn stagiaire glimlachte toen ik vertelde dat ik alleen maar een gele post-it op de voorkant van haar agenda had geplakt. Daar had ik een hart op getekend met daarin de woorden 'IK EERST'.