Innerlijk verlangen

03 Dec, 2012

Door: Elly Verblaauw

Je gedijt het beste wanneer de energie onbelemmerd door je heen stroomt. En toch is daar vaak juist een tegenstroom voor nodig.

Laatst bemerkte ik dat een samenwerking niet vlot verliep. Het leek erop dat we op een dood punt waren beland. De stroming was er uit. De verbinding was weg. Dit was al enkele dagen in mijn gedachten voordat ik besloot het binnen een ander verband, met vertrouwde mensen, te bespreken. Tot mijn verwondering vond mijn opmerking geen weerklank. Woorden en lichaamstaal maakten mij duidelijk dat het op mijn bord lag en dat het aan mij was er wel of niet iets mee te doen. Kortom, ze hadden er geen boodschap aan.

Daar stond ik. Een beetje uit het veld geslagen door wat ik een tegenstroom noem.

In de tussentijd ontmoette ik iemand en er ontspon zich een indringend gesprek over een innerlijk verlangen van mijn gespreksgenoot. Deze man had iets voor ogen en was vasthoudend op zoek naar mogelijkheden om zijn verlangen te verwerkelijken. Ergens in dit gesprek realiseerde ik mij dat ik in een ontzettend grote spiegel keek. Een spiegel die mij een paar vragen stelde, zoals ‘hoe staat het met jouw verlangen? Is het in de wereld zetten daarvan afhankelijk van anderen?’ Tja, ik had genoeg om over na te denken.

‘…de reis van een idee naar de zichtbare en tastbare werkelijkheid.’

Ik begon weer te voelen wat mijn verlangen was en besefte glashelder dat een verlangen altijd door weerstand heen moet. Het is immers de reis van een idee naar de zichtbare en tastbare werkelijkheid. Hoe had ik het kunnen vergeten? Dit had alles te maken met de samenwerking die op een dood punt was beland. Ik had daarbij blijkbaar de nadruk gelegd op een beperkt persoonlijk aspect van wat in groepsverband nog niet naadloos werkte. In deze helderheid van geest kwam ik door mijn eigen weerstand heen, zo’n voelbare stroom van gedachten die je vleugels geeft. Toen wist ik dat ik vrij was, vrij van geest, terwijl de verbinding en de stroming tussen mij en de ander nog niet tot stand was gekomen. Tegen de achtergrond hiervan ontketende ik een reeks van initiatieven. Tot mijn eigen verbazing. Glimlachend stelde ik vast dat de tegenstroom een innerlijk proces op gang had gebracht. Het liet nieuwe dingen ontstaan.

Toen kwam het moment dat ik terugging naar de vertrouwde kring mensen, de gesprekspartners bij wie mijn opmerking geen weerklank had gevonden. Ik vertelde over de onverwachte wending die er in mij was ontstaan toen ik door mijn eigen weerstand heen was gebroken. Ik had het over het scherm dat zij hadden opgetrokken. Menselijkerwijs was dit hoogst ongelukkig. Immers, daarmee kwam de stroming tussen ons, de vertrouwde kring en mijzelf, tot staan.

‘…toen ik door mijn eigen weerstand heen was gebroken.’

Dit kwam aan en kon gedeeld worden. Het gesprek van en tussen mensen kwam weer op gang.

Verfrissend en heerlijk is het wanneer alle zinnen weer gezegd kunnen worden en er mogen zijn. Te ervaren dat er zo recht wordt gedaan aan ieders behoefte. Er komt weer glans in het samenzijn en we gaan weer stralen. Het wordt een oase van aandacht. Mensen aan wie je kunt toevertrouwen waar je mee zit. Het versterkt de samenwerking en ondersteunt het verlangen op zijn weg naar verwerkelijking.

Zo eenvoudig is het leveren van een bijdrage aan een betere wereld. Het gaat over de invloed die je hebt op de ruimte tussen jou en mij.