Moeder

20 Feb, 2019

Door: Henne Arnolt Verschuren

Het begon toen mijn moeder in haar appartement af en toe de kast in liep als ze naar het toilet moest. Ze kon er toen zelf nog wel om lachen. Wat later was ze regelmatig de weg kwijt en werd ze naar huis gebracht door bekenden, soms ook door de politie, die haar zagen dwalen. Het verpleeghuis wilde moeder eigenlijk niet in, maar het werd op een gegeven moment onvermijdelijk. In het begin was dat erg pijnlijk, omdat ze de eerste periode intens beleefde dat ze gevangen zat. Zo stond moeder soms voor het raam te roepen: ‘Politie kom me halen, ze houden me hier vast’.

Ik herinner me dat we als kinderen bij elkaar kwamen om afspraken te maken. Dat was ingewikkeld met tien kinderen, waarvan acht aanwezig. Het voorstel was om een rooster te maken, zodat onze moeder in de weekenden niet alleen zou zijn. Daar kwamen we niet goed uit. Onder meer voor mij voelde dat als een te grote belasting met ook nog een gezin met twee jonge kinderen en op een behoorlijke afstand wonend. Zoals vaker namen vervolgens enkele van de kinderen een veel groter deel van de verantwoordelijkheid en anderen een kleiner deel. Dit bleef verder onbesproken. Ikzelf zou eens in de zes weken op zondag langsgaan. En heb dat ook volgehouden tot aan moeders sterven.

Mede omdat het een keuze vanuit vrijheid was, herinner ik me de bezoeken als plezierig. Vaak nam ik mijn dochter mee, toen in de basisschoolleeftijd. Koffiedrinken op moeders kamer, even in de gezamenlijke ruimte zitten en proberen wat te praten. In de loop van de tijd was ik steeds vaker haar man. De eerste keer dat dit gebeurde, was toen ik met haar naar het AMC ging voor een staaroperatie. Ze zat toen nog niet in het verpleeghuis. Moeder had een vooronderzoek bij een van de oogartsen en ik was even weg. Mijn moeder verklaarde: ‘ik laat me niet verder onderzoeken tot mijn man terug is’ en liet zich daar ook niet vanaf brengen. Het meest intieme moment tussen mij en mijn moeder was kort daarna. Na een staaroperatie in hetzelfde AMC hielp ik haar uit bed en op het toilet. Dit voelde aan als volkomen natuurlijk, terwijl het tegelijkertijd voor ons beiden een nieuwe ervaring was waarin de rollen voor het eerst helemaal omgedraaid waren.

Mijn moeder was lichamelijk bijzonder sterk, terwijl ze geestelijk steeds verder achteruitging. Ergens diep in haar heeft ze toen toch een innerlijk besluit genomen. Ze stopte met eten, hield haar mond stijf dicht als de verpleging of wij haar iets aanboden. Alleen een advocaatje ging er nog in, dan ging haar mond ineens open en likte ze haar lippen af. Dat was altijd al haar traktatie op de gezelligste momenten in het weekend, als we samen rond de tafel zaten te kaarten. Dus dat bleven we haar met enige regelmaat aanbieden.

Op de avond van haar heengaan stonden we eigenlijk op het punt naar huis te gaan. Op dat moment keek ik op de digitale klok boven haar bed en zag een cijfercombinatie die ik al vaker thuis gezien had midden in de nacht. Voor mij was dat een teken om te blijven en dit ook te vragen aan mijn aanwezige broers en zussen. Een paar uur later zakte ze vredig we.

Meer informatie: www.bodymindopleidingen.nl