Moedig hertje

11 Aug, 2021

Door Marieke Lebbink

Ze kwam voor het eerst op mijn spreekuur toen ze zo’n vijfendertig jaar was. Een leuke spontane meid die zegt wat ze denkt. Ze werd verwezen vanwege een aantal flinke allergieën en de nodige intoleranties. Maar met een streng dieet, een EpiPen op zak en een aangepaste levensstijl kan ze redelijk normaal leven. Wel is haar diepe wens, moeder worden, niet vervuld door haar allergieën.

Nu ze eenmaal redelijk op de rit staat, spreken we elkaar een paar keer per jaar bij de wisselingen van de seizoenen. Bij mijn adviezen houd ik niet alleen rekening met het jaargetijde, ook kijk ik naar de lichaamsbouw. Grofweg zijn er ‘hertjes’, ‘tijgers’ en ‘olifanten’. Het is gebaseerd op de elementenleer vanuit de ayurveda waar het vata, pitta of kapha wordt genoemd. Uiteindelijk bestaat het lijf uit al die elementen, maar bij een hert is het lucht/ether-element dominant. Bij een tijger het vuurelement en bij de olifant het water/aarde-element. Deze dame is een typisch voorbeeld van ‘hertje’: snel pratend met een smalle bouw en kwetsbaar, prikkelgevoelig immuunsysteem. Toen ze 38 was kwam ze mijn spreekuurkamer binnen en ging zitten. Ze keek me diep in de ogen en zij dat ze een wens had. Of ik daaraan mee wilde werken? ‘Maar wat wil je dan?’, vroeg ik. Ik wil een safari-rondreis gaan maken in Afrika. Ik verslikte me bijna in mijn thee; dat zou haar dood kunnen worden!

Het grootste deel van de spreekuurtijd heb ik haar proberen te overtuigen het vooral niet te willen. Tot ze zei: ‘Maar jij zegt altijd: volg je dromen.’ Daar had ze een punt. ‘En’, vervolgde ze, ‘een aantal dromen heb ik vanwege mijn allergieën niet kunnen realiseren, maar dit kan wel als ik het goed voorbereid.’ Het plan was om voor haar veertigste verjaardag een reis van twee weken te gaan maken. Daarbij was ze realistisch genoeg te beseffen dat dit een grondige voorbereiding zou vragen. Aan het einde van het spreekuur zei ik: ‘Oké, ik wil met je meedenken’. En zo werd er een plan gemaakt op diverse fronten; medisch, psychologisch, voedingstechnisch, en vooral niet te vergeten: de logistiek. Want hoe houd je een EpiPen en noodvoeding koel bij Afrikaanse temperaturen? Zelf behield ze de regie: met de arts besprak ze de medicatie. Met mij stelde ze een immunititeit-darm-verbeterplan op. Ook stond ze open voor mijn suggestie begeleiding te vragen door een coach/psycholoog voor het mentale stuk. Want hoe ga je om met onverwachte situaties als je in the middle of nowhere zit? Ze leerde veel over zichzelf, haar gevoeligheid en hoe hiermee om te gaan. Zo ging ze mediteren. Langzaam ze ging vooruit! En net na haar veertigste verjaardag, twee jaar na haar verzoek, was ze er klaar voor. Zij vond het spannend en ik ook! Een paar weken later ontving ik een prachtige bedankkaart van een impala, het Afrikaanse hert, dat vond ze wel passend, schreef ze. Het belangrijkste: het was goed gegaan! Wel had het veel van haar gevraagd. Het herstel duurde dan ook ruim een half jaar. Maar ze klaagde niet en had het ervoor over!

Zo bouw je met sommige cliënten je een jarenlange relatie op waar je beiden veel van leert. Wat ben ik trots op dit moedige hert.