Over principes, pillen, poeders en de praktijk

20 Apr, 2021

Door Marieke Lebbink

In principe geef ik geen adviezen aan familieleden. Bij de verschillende rollen die je hebt, ligt onenigheid op de loer en dat wil ik voorkomen. Maar soms moet je principes wat bijstellen omdat de praktijk anders is.

Mijn schoonmoeder is tachtigplus, kwiek en bijdehand. Tot voor kort gebruikte ze enkel wat voedingssupplementen. Maar onlangs werd ze getroffen door een TIA en kwam ze in de medische molen terecht. Ze bleek ‘dik bloed’ te hebben, wat reden was voor verder onderzoek. Een spannende periode brak aan. In de tussentijd werden bloedverdunners en cholesterolremmers geadviseerd, ondanks een goede cholesterolwaarde. Wat moest ze nu doen…?

Ze ging zelf op onderzoek uit en struinde het internet af, waar de nodige tegenstrijdige adviezen te vinden zijn. Ik ben niet de enige gezondheidsprofessional in de familie dus onderling werd geappt wat we moesten adviseren. Daarbij had ze zelf ook een duidelijke mening. De uiteindelijke diagnose was dusdanig dat ze niet ontkwam aan reguliere medicatie. Ook bleek ze osteoporose te hebben. Zaak om haar calciumhuishouding te optimaliseren. Het reguliere advies is alendroninezuur, een werkzaam maar agressief goedje dat je één keer per week staande moet drinken om maagklachten te voorkomen. En dat wil ze liever niet. Ook vitamine D was het advies. Geen calcium, omdat dit al te hoog was.

Het aanvullende advies van mij en de homeopaat was vitamine K2, Urticalcin en Schüsslerzouten. Maar vitamine K2 is een contra-indicatie bij bloedverdunners en kan niet zonder meer gebruikt worden. Dus rapporteerde ik de internist dat het mij logischer lijkt de medicatie aan de voeding en de suppletie aan te passen in plaats van andersom. Gelukkig ging hij akkoord.

En zo kon mijn schoonmoeder op haar eigen manier haar gezondheid managen in deze nieuwe situatie. Om het overzicht te behouden kocht ze een pillendoos. De eerste was na een dag kapot en de tweede bleek niet handig. Alle pillen vlogen over de ontbijttafel toen ze onlangs bij ons logeerde. Voor het eerst realiseerde ik me het doel van de verschillende kleuren! Helaas overwegend met kunstmatige kleurstoffen, wat een extra belasting is voor de lever die het toch al zwaar heeft. Een gesprek volgde over wanneer ze nu precies welke pillen in moest nemen. Daarin blijken nog wat verbeterstappen gezet te kunnen worden door alle betrokken hulpverleners.

Ook voeding speelt een rol bij herstel en als familie weten we dat daar winst valt te behalen. Op de vraag hoe haar ontbijt eruitziet, vertelt ze dat ze haar havermoutpap staande eet bij het aanrecht. Als de kleindochters voorstellen om dat zittend te doen, antwoord ze: ‘Ja, ik ga zitten als ik koffie drink met een stroopwafel’. Zoonlief merkt gekscherend op: ‘Je ontbijt bestaat toch uit koffie met een stroopwafel’? Waarop ze antwoord: ‘dat doe ik óók’. Verwarring alom en we lachen er hartelijk om. Het antwoord waarom ze staande eet was serieuzer: ‘Toen de diagnose nog niet duidelijk was, voelde ik onrust en haast. Ik wist niet hoe lang ik nog had…’. ‘En wat heb je nog niet gedaan wat je wel had willen doen in je leven?’, vroegen we. Ze dacht even na voor ze antwoordde: ‘Niets….!’ Dan kun je voortaan maar beter rustig en zittend ontbijten. En genieten, van wat dan ook!