Vergeetachtig

20 Feb, 2019

Door: Marieke Lebbink

Tijdens onze kennismaking stelde ze zich voor met een krachtige handdruk. Deze 83-jarige dame zag er met haar vrolijk gekleurde broek en smaakvolle blouse hip uit. Haar opgemaakte ogen keken me aan met een open blik en straalden. Tot vorig jaar was ze yogadocente en nog dagelijks doet ze haar oefeningen. Ze heeft humor en is het zonnetje in huis.

Ze is verwezen door de bekkenfysiotherapeut in verband met overloopdiarree die het gevolg is van obstipatie. Daarnaast lijdt ze aan frontale vasculaire dementie, een zusje van alzheimer. Bij deze aandoening functioneert het kortetermijn-werkgeheugen niet goed meer. Als je met haar praat, lijkt er niets aan de hand. Het uit zich vooral in praktische handelingen zoals vergeten te eten, te drinken en medicatie in te nemen. En dat is wel een zorgelijk ‘dingetje’… Ze krijgt begeleiding van een wijkverpleegkundige die constateerde dat het niet meer verantwoord is zelfstandig de maaltijden te bereiden.

Ook blijkt ze last te hebben van de ziekte van Sjögren, osteoporose, een opgeblazen gevoel en maagklachten. Ik schenk haar een glaasje water in. Gaandeweg het gesprek gaat het over haar toekomst en ze kijkt me somber aan. ‘Ja… en ik wil echt niet naar een verzorgingshuis hoor! Dan zit ik daar tussen al die demente bejaarden en het eten is ook niet lekker.’ Ze voegt eraan toe: ‘Ik zal mijn best doen hoor!’ En ze drinkt haar beker water leeg om het te benadrukken.

Ze blijkt zo slecht te eten en te drinken, dat ze aan de criteria voor ondervoeding voldoet. Ook gebruikt ze maagzuurremmers. Dat is een kortetermijnoplossing voor haar maagproblemen, maar draagt niet bij aan een goede darmperistaltiek en goede stoelgang. We maken een plan waarbij een goede voedingstoestand en voldoende drinken de eerste doelstellingen zijn. We schakelen een maaltijdservice in die de voeding een keer per week levert. Opwarmen in de magnetron kan ze nog wel, hoewel noch deze spirituele dame noch ikzelf voorstander zijn. De hoeveelheid calorieën, vitaminen en mineralen blijven weliswaar intact maar ten aanzien van het fotonenveld verandert er wel een en ander. Helaas zijn er op korte termijn geen andere opties. Als ik uitleg hoe ze de maaltijd energetisch kan ‘opkrikken’ gaat ze akkoord.

Het volgende consult blijkt dat ze de adviezen redelijk goed onthouden heeft. Zowel eten en drinken als de stoelgang gaan beter, mede ook dankzij de hulp van de wijkverpleging en de massages van de bekkenfysiotherapeut. Tijdens volgende consulten adviseer ik specifieke vitaminen, probiotica en gemmotherapie. Ook schakelen we over van de maaltijdservice naar een privékok. Daarvoor moest ze wel een financiële hobbel nemen. Een hypotheek op haar afbetaalde huis. Maar voor haar zelfstandigheid heeft ze veel over.

Maar dan valt ze en breekt een rib waardoor ze pijnstillers moet gebruiken. Het kwetsbare evenwicht is verstoord en de obstipatie neemt toe, evenals de vergeetachtigheid. Desondanks verschijnt ze weer tiptop op het spreekuur. Zoals gebruikelijk schenk ik een glaasje water in en we spreken alles weer door. Na een half uur is haar water onaangeroerd. Bij het afscheid zeg ik: ‘Kom drink die nog maar even op, dan heb je die weer binnen’. ‘Geef me er dan maar twee, roept ze. ‘Eén voor mij en één voor meneer Alzheimer’. En dat doe ik. Beiden lachen we maar om de situatie. Gelukkig is ze haar humor nog niét kwijt.

Meer informatie: www.mariekelebbink.nl