De praktijk van Nazeema Adams
22 Jun, 2020
Door Ingrid van Dijk
Mijn ontmoeting met Nazeema Adams vindt half maart plaats tegen een bijzondere achtergrond: op de eerste dag dat er maatregelen zijn afgekondigd om een te snelle verspreiding van het coronavirus in Nederland te voorkomen. De meeste mensen werken thuis en de scholen en openbare gelegenheden zijn dicht. De avond ervoor hebben we overlegd of we het gesprek wel door moeten laten gaan. Nazeema is net een week terug uit Zuid-Afrika en nodigt me, achteraf gezien beiden misschien nog te weinig doordrongen van de noodzaak van de nieuwe maatregelen, bij haar thuis uit.
Om niet in de paniek mee te gaan die heerst en haar kalmte te bewaren, schermt Nazeema zich nu liever af door zo min mogelijk naar de televisie te kijken. ‘Ik heb net ook nog even gelezen in een boek van Joseph Goldstein, want ik merkte dat ik erg bezig was met het komende gesprek. Wanneer ik iets van hem of Thich Nhat Hanh lees, word ik me bewust van mijn lichaam en kom ik weer terug in dit moment. Dat helpt me om me los te maken van allerlei gedachten.’ Terugkeren naar de directe ervaring in het hier en nu is misschien wel de kern van het werk van Nazeema.
Ze werkt parttime als verpleegkundige en behandelaar in de psychiatrie en verslavingszorg. Daarnaast heeft ze sinds mei 2017 een praktijk voor rebalancing, mindfulness en systemisch werken in Houten. Ze ziet veel mensen die relationele problemen ervaren, bijvoorbeeld op hun werk, in hun huwelijk, na een scheiding of na het overlijden van een dierbare. ‘Wanneer mensen bij me komen, begin ik altijd met een bodyscan en nodig ik hen uit om op te merken wat er in hun lichaam gaande is. De meeste mensen zijn geneigd om eventuele spanning of pijn te negeren maar ik vraag hen om er juist met hun aandacht naar toe te gaan en het helemaal te voelen. Samen zoomen we erop in en tot hun eigen verbazing ervaart dan iedereen ruimte. Zo begin ik iedere sessie feitelijk in het hier en nu, maar natuurlijk is er ook altijd een relatie met het verleden. Ik leg dan uit hoe gedragspatronen die opgebouwd zijn in de jeugd nog doorwerken in het heden en ik help hen die te herkennen en dan te weten: ‘dit is oud’. Wanneer ze zich realiseren dat ze niet zo hoeven te reageren, kunnen ze ook gaan experimenteren met ander gedrag en werken aan het verbeteren van hun relaties. Uiteindelijk gaat het er steeds om dat de mensen zichzelf beter leren begrijpen, echt voelen wat er in hen omgaat en zichzelf helemaal accepteren zoals ze zijn, ondanks dat ze anders zijn dan anderen. Zo beschouwd zijn veiligheid, bewustwording en acceptatie wel kernwoorden in mijn werk.’