Homeopathie over: Rouwverwerking

22 Oct, 2013

Door: Alex Leupen en Mirjam van Zweeden

Mevr. S. is 38 jaar en heeft twee jaar geleden haar zoon verloren. Hans werd geboren met ernstige mentale en fysieke handicaps, waaronder aangeboren hartafwijkingen. Ze wist dat hij niet oud zou worden, hij sliep elke nacht tussen hen in. Toen zij op een keer ‘s ochtends wakker werd lag hij dood bij hen, hij was toen 4 jaar oud. Vanaf zijn overlijden is zij erg depressief en verdrietig. In het huis heeft zij sedertdien niets veranderd. Zijn jasjes hangen nog aan de kapstok in de gang, zijn laarsjes staan eronder. In de kinderkamer ligt het speelgoed onberoerd op de grond. Ze wil niet opnieuw zwanger worden, ze beschouwt dat als een ontkenning van haar eerste kind.

Zij is een voorbeeld van iemand bij wie het rouwproces geblokkeerd is. Ze kan niet huilen, haar verdriet is als het ware bevroren in de tijd. Een belangrijk homeopathisch middel voor deze gemoedstoestand is het middel Conium maculatum, gepotentieerd uit de gevlekte scheerling. De vergiftiging met deze plant leidt tot een neurologische verlamming, als homeopathisch middel geneest het een emotionele verlamming. Het gemoed is verhard en gefixeerd, de Coniumpatiënt kan alleen nog maar vanuit zijn of haar hersenschors functioneren.

Ik schrijf haar Conium 200K voor, twee granules per vier weken. In de derde maand begint zij de spullen van haar zoon op te ruimen. Er is ruimte voor verdriet en afscheid nemen. Een half jaar later komt zij vertellen dat ze weer zwanger is, ze kan naast het verdriet over haar eerste kind wel genieten van deze zwangerschap. Negen maanden later wordt er een gezonde dochter geboren, gelukkig is er geen sprake van een postnatale depressie.

Intens verdriet over gebeurtenissen in het verleden kan je als het ware uit de tegenwoordige tijd trekken, je in het heden blokkeren. Voor deze moeder is het te bedreigend om de pijn te voelen en de gedachten over het verlies van haar kind te ontmoeten. De angst is groot dat ze er dan door overspoeld zal raken, geen grond meer onder haar voeten zal voelen. Ze bijt zich vast in de dagelijkse routine die ze kent.

‘…bevroren in de tijd.’

Nu is ontkenning één van de fases die Elisabeth Kübler-Ross heeft benoemd in het proces dat iemand doormaakt bij het verwerken van een verlies. In haar grote ervaring met terminale zieke kinderen, aidspatiënten en oude mensen herkent zij respectievelijk de fases van woede, ontkenning, onderhandelen, neerslachtigheid en tenslotte aanvaarding. Maar ik neem aan en zie ook in mijn omgeving dat deze fases door elkaar kunnen lopen.

‘…moed en vertrouwen in jezelf…’

In elke fase is het gevaar aanwezig te blokkeren, erin te blijven hangen. Als je boos bent, ben je slachtoffer. Je houdt het gevoel diep geraakt te zijn van je af, durft je niet te openen voor je verdriet. Als je ontkent wat er is gebeurd, probeer je de vertrouwde situatie vast te houden en houd je de onzekerheid over wat het leven je – nog – kan bieden na dit verlies van je af. Als je onderhandelt, heb je het idee dat je nog invloed kan uitoefenen op wat vaak onherroepelijk blijkt. Als je toegeeft aan je verdriet kan je neerslachtig raken en de boel de boel laten. Aanvaarding betekent leven met hoe het nu is, ook al is het anders dan je had gehoopt of verwacht. Het vraagt moed en vertrouwen in jezelf en in wat het leven biedt om door je pijn en angst heen te gaan. Om je open te stellen voor wat degene die je hebt verloren, je heeft gebracht in je leven en om stappen te zetten die je goed doen.

Meer informatie:
www.krokuscreatie.nl
www.homeopathie-utrecht.nl