Meridianen van de aarde
24 Oct, 2024
Door Karlien Bongers
In ganzenpas lopen we over het rechte, smalle pad richting de eenzame boom. Klaprozen en korenbloemen scheiden ons van de maisvelden. Volgens de overlevering staat deze zogenaamde lapjesboom op een kruispunt van leylijnen. In een cirkel om de boom, zittend in het gras, beginnen we te drummen. De gewone wereld verdwijnt.
De meeste Nederlanders zullen niets meer hebben met begrippen als leylijnen, lapjesbomen en heilige bronnen. Net zomin als met meridianen, nadi’s en chakra’s. Al deze begrippen hebben te maken met energie die met conventionele apparatuur niet meetbaar is. Dat maakt dat ze als niet objectiveerbaar worden beschouwd, waardoor velen het ‘onzin’ vinden. Er zijn ook mensen die ‘erin geloven’ en er gebruik van maken om zichzelf en eventueel anderen te helen.
Het woord leylijn werd in de jaren twintig van de vorige eeuw geïntroduceerd door de Engelse antiquair Watkins. Met behulp van een wichelroede beschreef hij een netwerk van rechte lijnen die heiligdommen uit de oudheid met elkaar zouden verbinden. Deze lijnstructuren zijn ook in Nederland in beeld gebracht. De verschillende onderzoekers zijn het echter oneens over het precieze verloop van deze energiestromen en de topografische ligging van hun kruispunten, de zogenaamde krachtplekken. Zo vond de een met name krachtplekken onder het altaar van de van oorsprong katholieke kerken, terwijl de ander ze ook vond bij de kerkdrempels van de kerken die zijn gebouwd na de reformatie.
Hoe er in vroeger tijden in het huidige West-Europa over energiebanen in het aardoppervlak werd gedacht weten we niet meer. De volkeren in dat deel van de wereld kenden immers geen geschreven taal. Dit in tegenstelling tot bijvoorbeeld China. Daar werden in oude teksten al zogenaamde drakenlijnen genoemd die heilige plekken met elkaar verbinden. Deze drakenlijnen zijn bij feng shui nog steeds het uitgangspunt bij de plaatsbepaling van nieuwbouw van bijvoorbeeld woningen.
In sommige delen van Europa, zoals in Ierland en Finland, is het nog wel gebruikelijk om bij de bouw van woningen rekening te houden met zogenaamde elvenpaden, waterbronnen of andere krachtplaatsen. Wij Nederlanders zeggen dat we hiervoor te nuchter zijn.
Via romeinse en vroegchristelijke bronnen weten we dat de volken die in West-Europa leefden, bomen, stenen en waterbronnen vereerden.1 In een poging om de verering van natuurelementen te stoppen werden bij de kerstening in onze contreien, zo rond het jaar 1000 na Christus, dan ook steenformaties vernield, heilige bomen gekapt en heilige bronnen gedempt. Zo werden er bijvoorbeeld kapelletjes, gewijd aan de heilige maagd Maria, geplaatst op voormalige krachtplekken zoals kruispunten van wegen, en op de plek van heilige bronnen werden kerken gebouwd.
De verering van bomen kreeg een andere vorm en zo ontstonden de zogenaamde lapjesbomen waarin stukken kleding van zieken werden gehangen om genezing te bevorderen. De verering van waterbronnen is nog steeds actueel, denk bijvoorbeeld aan de bedevaarttochten naar Lourdes.2 De geloofshervormers gruwden van de tolerante houding van de katholieke kerk aangaande deze natuurverering. Toen Nederland een gereformeerde staat werd, werden dit soort praktijken als ‘paapse stoutigheden’ beschouwd en zwaar gestraft.
Het maakt me niet uit of het nu komt door de leylijnen, de lapjesboom of een gevoel van ontzag door de spirituele groepservaring.3 Zittend in het gras voelt iedere vezel in mij zich verbonden met de draden van een groot allesomvattend energetisch web. En dat voelt heerlijk bevrijdend.
Bronvermelding:
1 Schuyf, J. (2019). Heidense heiligdommen: Zichtbare sporen van een verloren verleden. Omniboek.
2 Klimiuk, J., & Moriarty, K. J. (2021). The Lourdes Pilgrimage and the Impact on Pilgrim Quality of Life. J Relig Health, 60(6): 3775-3787.
3 Bongers, K. M. (2023). Ontzag. Vakblad Natuurlijke & Integrale Gezondheidszorg, 6, p.62.