Palliatieve homeopathie

22 Jun, 2020

Door Christine Zürcher

Een patiënte uit de praktijk benadert mij met de vraag of ik haar moeder wil behandelen die net een beroerte heeft gehad. Aangezien de 90-jarige moeder aan de andere kant van het land woont, verwijs ik haar naar een collega ter plaatse. Mijn patiënte vraagt echter met klem of ik de homeopathische begeleiding wil doen, aangezien zij met mij goede ervaringen heeft.

Dit verzoek roept de nodige vragen bij mij op. Is het medisch en homeopathisch verantwoord om iemand die ik niet ken en bovendien in een kwetsbare situatie verkeert, op afstand te behandelen? In hoeverre speelt het mee dat ik me door dit verzoek (te veel) gevleid voel, en ken ik mijn eigen grenzen? Daarnaast zijn er praktische aspecten: Hoe wordt de patiënte geobserveerd, hoe beoordeel ik de reacties op een homeopathisch middel? Hoe organiseren we de samenwerking met de wijkverpleging en de huisarts? Wat doen we als de situatie acuut verandert, een reële kans bij oude mensen? Hoe krijgen we in een acute situatie de middelen bij de patiënte?
Anderzijds weet ik dat homeopathie veel kan betekenen in een laatste levensfase en heb ik de benodigde ervaring. De dochter heeft veel vertrouwen in me en doet met klem een beroep op me. ‘Last but not least’: de moeder is wilsbekwaam en is het eens met het idee van haar dochter. Al deze overwegingen bespreek ik uitgebreid met de dochter en wij concretiseren tevens onze wederzijdse verwachtingen.

De dochter is zelf natuurgeneeskundige, heeft een goed inschattingsvermogen en communiceert makkelijk. Ze bezoekt haar moeder elke week en heeft een goede verstandhouding met verpleging en huisarts. Wij spreken af dat de homeopathische begeleiding complementair is aan de reguliere zorg van de huisarts. We maken afspraken over terugkoppeling en over regelmatige evaluatie of de homeopathische behandeling op afstand nog verantwoord is. Alle communicatie naar de patiënte, huisarts en wijkverpleging verloopt via de dochter.