De waan en waarde van de tijd

09 Oct, 2012

Door: Alex Leupen en Mirjam van Zweeden

Toen de invulling van mijn dagelijks leven in 2000 drastisch veranderde na een whiplash en ik van een actieve werkende vrouw met een gezin en hobby’s veranderde in een vrouw die al uitgeput en dizzy raakte van een blokje om, had ik alle tijd om stil te staan bij het begrip tijd. Het mooie voor mij was dat ik me meer en meer ging realiseren dat het proces van vertragen dat ik toen doormaakte, samenging met mijn gevoel ‘bij de tijd te zijn’. Ik kon me bezinnen op hoe ik mijn tijd waarde kon geven. In de loop van de jaren leerde ik steeds meer op de golven van mijn eigen innerlijke tijdsritme te leven. Ik ervaarde de tijd die ik had meer dan ooit als kostbaar.

Mensen kunnen in alle omstandigheden in de waan leven dat ze tijd tekortkomen. Maar in deze tijd van versnelling op vele gebieden is het logisch dat juist chronisch zieken moeite hebben om te dealen met hun beperkingen die een rustiger levenstempo vragen. Herstel duurt vaak veel langer dan verwacht en soms worden de klachten erger en vraagt elke handeling zoveel tijd dat mensen het gevoel hebben geen kant meer op te kunnen. Zowel in werk (als dat nog lukt) als privé krijgen ze soms het gevoel zich te bewegen in een doolhof van uitproberen en weer belemmerd worden door alles wat niet gaat. In werk kunnen ze met chronische klachten vaak in steeds mindere mate aan de gestelde eisen voldoen, ondanks extra maatregelen. Privé lopen ze regelmatig tegen een muur van onbegrip op als ze noodgedwongen nee zeggen tegen wensen en plannen van anderen, nog afgezien van eigen gevoelens van afhankelijkheid en onmacht die zich aandienen.