Ik wil in gesprek!

23 Apr, 2018

Door: Ellen Vunderink

‘Als we willen dat de toekomst beter wordt, moeten we onszelf veranderen. Ons bescheiden opstellen en samenwerking zoeken door in gesprek te gaan. Het is tijd dat alle eilanden zich verbinden. Ik wil in dit gebouw zo graag ook de Academy for Integrative Medicine, de ayurveda-opleiding Delight en een onderzoeksinstituut huisvesten. Het speelvlak is er, er is ruimte! Ik kan niet wachten tot ze komen.’

Onlangs was ik op bezoek bij Robert Muts in het Integraal Medisch Centrum (IMC) in Amsterdam. Een groot kantoorgebouw dat vanbinnen de natuur laat voelen. De gulden snede is verwerkt in de vormgeving en de elementen komen overal terug. Het IMC herbergt een grote groepspraktijk van mesologen, osteopaten, psychologen en artsen. Daarnaast zijn de Academie voor Mesologie en het College voor Osteopathie Sutherland hier gevestigd, en binnenkort ook een sporthal waar cliënten onder begeleiding kunnen trainen. Robert Muts is founding father, oprichter en directeur. Zijn kantoor staat in open verbinding met de ernaast gelegen praktijkruimte. Een ‘gewoon’ zakelijk kantoor en een bijzonder warme praktijkkamer naast elkaar. In deze praktijkruimte komen naast ‘gewone’ patiënten steeds vaker ook artsen en specialisten. In het kantoor geeft Robert leiding aan het IMC, de Academie voor Mesologie, het College Sutherland en voert hij zijn werkzaamheden als president van het OsEAN, Osteopathic European Academic Network uit.

Ik vraag Robert om terug te kijken op het verleden, om te vertellen over het nu én ons mee te nemen in zijn toekomstdromen. Maar bovenal vraag ik hem naar zijn vonk. ‘Wat maakt dat je zoveel scheppingskracht hebt, Robert?’ Toen stak hij van wal.

‘De wereld is de afgelopen dertig jaar veranderd. Er is meer acceptatie, meer bereidwilligheid bij patiënten en behandelaars. Patiënten zijn bereid een eigen bijdrage te leveren, zowel in de zin van leefstijlverandering als in de vorm van een financiële investering. En onder reguliere artsen en specialisten is erkenning gekomen voor het feit dat de medische wetenschap niet alles begrijpt. Dat is precies waar mijn drive ligt. Als ik mensen zag met ‘onbegrepen klachten’, dacht ik vaak ‘ik begrijp ze wél’. Patiënten kregen te horen dat er niets aan de hand was als de medische wetenschap geen diagnose kon stellen. Wereldwijd worden deze klachten nu geschaard onder de term SOLK, somatisch onvoldoende verklaarde lichamelijke klachten. Die erkenning is immens belangrijk en heeft een grote verandering tot gevolg. Artsen en specialisten erkennen dat zij bij sommige klachten niet weten wat zij kunnen doen om een patiënt te helpen. En staan daardoor open voor een andere kijk op ziekte en voor andere behandelwijzen. Dit merk ik de laatste jaren in toenemende mate en het geeft me hernieuwde passie. De deur staat nu open, bij ons en bij hen. De tijd is rijp voor echte samenwerking.