Kiezen voor leven, kiezen voor liefde

06 Dec, 2013

Door: Marie-José Thijssen

Het is vrijdagavond en ik ontdek een knobbel in mijn borst. Ik voel… en voel nog eens. En ik denk ‘dit is fout’. Een week later zit ik op de mammapoli van het ziekenhuis en krijg diverse onderzoeken. Ik zie verschillende vrouwen weer opgelucht vertrekken. Wij zitten er nog steeds. Verdomme! Dat voelt echt niet goed.

Het blijkt een kwaadaardige tumor te zijn. ‘Invasief ductaal carcinoom en een besmetting van de poortwachter’, luidt de diagnose. De chirurg stort vervolgens een verhaal over me heen over wat er nu allemaal moet gebeuren. Ik denk dat ik na zo’n 20 minuten ingrijp. Ik kijk haar aan en bedenk dat ze heel kundig overkomt en ook vriendelijk is. Maar het is een heel vervelend gevoel dat de verantwoordelijkheid voor mij, mijn lijf, mijn ziekte en mijn gezondheid volledig wordt overgenomen. Dat spreek ik dan ook uit: ‘Dokter, IK ben verantwoordelijk voor mijn gezondheid en mijn ziekte, u levert daar een bijdrage aan wanneer ik daarom vraag’. De arts zakt terug in haar stoel en kijkt me onderzoekend aan. Ik vertel haar dat ik er ook op die manier mee om wil gaan en me niet wil laten leiden door angst. Uiteindelijk blijkt dit een wat moeizame start van een hele goede samenwerking! En natuurlijk begrijp ik ook dat wat ze mij biedt, precies is waar de meeste mensen haar om vragen. Ze vertelt me zelfs dat ze blij is met me, van me leert en dat ze zich heel goed realiseert dat er steeds meer mensen zullen komen die denken zoals ik.