Betrokkenheid overwint angst en bestaansleegte

08 Dec, 2014

Door: Monique de Heij

Mijn moeder maakte na een opname van vijftien jaar in een psychiatrisch ziekenhuis de opmerking: ‘Ik had liever in de gevangenis gezeten, dan wist ik hoe lang ik moest zitten.’ Niet dat ze naar de gevangenis verlangde, maar ze voelde zich in haar wereld opgesloten, alleen en verloren. Alsof ze een misdaad had begaan die niet had plaatsgevonden.

Elke hulpvrager heeft behoefte aan betrokkenheid. De behoefte gezien te worden zonder dat de hulpgever een oordeel heeft over zijn lichamelijke of psychische verstoringen.
Zou de opname van mijn moeder destijds zoveel jaren hebben geduurd wanneer de hulpverlening haar gedrag en eenzaamheid had begrepen? Had de hulpgever haar kunnen steunen bij het overwinnen van haar angst en innerlijke bestaansleegte? Wat is bestaansleegte?

Bovenstaande tekst geeft aan hoe noodzakelijk een menselijke verbinding is. Menig therapeut zal onderschrijven dat betrokkenheid in elk therapeutisch contact met een hulpvrager onmisbaar is. Of je nu een natuurgeneeskundig therapeut bent, een integratief of psychotherapeut, je kunnen inleven in de Vrager, los van je eigen referentiekader, is essentieel in de voortgang van de behandeling. Hoe komt dat? Welke factoren zijn in dit wederkerig proces van belang? Zijn er ook valkuilen, en hoe gaat de therapeut daarmee om?