De universele zijnsherinnering: Oerleegte

04 Dec, 2015

Door: Monique de Heij

Laatst vroeg iemand me: ‘Wanneer ervaar jij geluk?’ Als eerste associatie kwam in me op: ‘Als ik gemoedsrust en inspiratie voel.’ Gevolgd door de geluksgedachte: ‘Als ik op dat moment geen verlangens heb en geniet van eenvoud en verwondering.’ De inspiratie die ons bezielt en de kloktijd doet vergeten. Of anders gezegd: we ervaren ‘tijdloosheid’ wanneer we verlost zijn van tegenstrijdigheden tussen gevoelens en gedachten. Hierdoor kunnen we gemoedsrust beleven die ons tegelijkertijd inspiratie geeft. Dat klinkt paradoxaal, maar we raken als het ware in deze verborgen tijd in een toestand waarbij stilte en levensenergie samenvallen. We beleven dit moment als overgave zonder tijdsbesef, zonder afleiding, alsof de tijd stilstaat terwijl het leven doorgaat.

Het lijkt een gemoedstoestand zonder oorzaak en gevolg, zonder tijdsdruk en oordelen over onszelf. Als een universele herinnering aan eenwording die elk individu in zich draagt. Dat roept vragen op. Zou deze bezielde toestand een manifestatie van het bewustzijn kunnen zijn, een staat van zijn, een universele samenhang? Of is bewustzijn een werkwoord, een ontwikkelingsproces dat uiteindelijk leidt tot zelfreflectie, en zichzelf in stand houdt? Of is er geen ‘of’, maar omvat het aanwezige bewustzijn in de mens verschillende bewustzijnsvormen die zich allen ontwikkelen uit een gemeenschappelijke oerbron tot ons zelfbewustzijn? Ik heb ervaren dat dit een mogelijkheid kan zijn, 36 jaar geleden in een bijna-doodervaring, waarin ik – het valt nauwelijks in woorden uit te drukken – iets als een ‘universele bestaansherinnering’ heb gevoeld die ik Oerleegte noem. Later in de tekst kom ik hierop terug.