Mamma masseert

13 Dec, 2011

Door: Nienke van der Heijde

Ik ben massagetherapeute en moeder van twee kleine kinderen. Beide taken vervul ik met hart en ziel, en het is dan ook niet vreemd dat die rollen her en der wat overlap vertonen.

Aan de muur van mijn praktijk hangen twee foto’s van mijn zoontje. Hij is een half jaar oud en ligt op een massagetafel met mijn hand op zijn blote rugje. Zijn brede lach is oogverblindend. De foto’s zijn gemaakt voor een opleiding babymassage, en ook al doe ik in mijn praktijk niets met babymassage, toch vind ik de foto’s passen. Wat mijn zoontje daar uitstraalt – die openheid voor aanraking en contact, en de vanzelfsprekende eenheid van lichaam en geest – wens ik al mijn cliënten toe.

Ik hoop dat de foto’s ergens een herinnering aan hun eigen begintijd oproepen, de tijd waarin zij zelf helemaal open voor de wereld stonden en lichaam en geest tegelijk waren.

Toch weet ik ook dat openheid voor massage niet de natuurlijke aangeboren staat hoeft te zijn. Mijn dochter bijvoorbeeld, de oudste van de twee, had als baby’tje al niks met massage. Nog steeds – ze is nu 5 – schudt ze elke massageachtige aanraking snel van zich af. Knuffelen en op schoot zitten vindt ze ondertussen heerlijk, maar zodra ik een masseurshouding aanneem, is ze weg.

Lees dit gehele artikel op pagina 62 van het VNGK 1/12