‘Mijn kindzijn verliezen’

03 Dec, 2012

Door: Gonny van de Lang

Het is alweer 3,5 jaar geleden dat mijn moeder is overleden. Alle details en woorden van de laatste week staan nog helder in mijn geheugen. Toen ik het ziekenhuis uitliep, realiseerde ik mij dat alles na deze dag anders zou zijn. Mijn kindzijn moest ik loslaten om op eigen benen te staan en troost te zoeken in de herinnering.

Moeder-en-kindband
De band tussen mij en moeder was zeer hecht. We hadden geen woorden nodig om elkaar te begrijpen. We hadden dezelfde humor en dezelfde zwakke organen. Een blik was genoeg voor mijn moeder om te peilen hoe ik, haar jongste dochter, me voelde. Ze stond altijd klaar met een knuffel, een luisterend oor en haar onvoorwaardelijke liefde. Ondanks de chronische pijn had ze een grote wilskracht om door te zetten en klaar te staan voor haar kinderen en kleinkinderen.

‘Vele jaren heb ik in angst gezeten voor
het moment…’

Verlies van mijn moeder
Vele jaren heb ik in angst gezeten voor het moment, en toen was het zover: mijn moeder ging heen op 86-jarige leeftijd. Ieder jaar was ik met kerst blij dat ze nog bij ons was. Totdat ze viel en haar heup brak. De operatie overleefde ze, maar een aantal dagen daarna ging ze achteruit. Haar wilskracht en geest waren heel sterk maar haar lichaam te zwak. De dagen en uren op de hartbewakingsafdeling heb ik beleefd met gevoelens van radeloosheid en verdriet. Op haar sterfdag, de dag voor Pasen, kwam de priester voor een laatste gebed en zegen. Wat een rust kwam er over mijn moeder toen de priester haar zei dat ze haar zorgen voor de kinderen mocht loslaten zodat God nu voor haar kon zorgen.

‘Het was haar leven en haar einde.’

Plechtig vroeg ze de cardioloog de apparatuur af te koppelen zodat ze kon sterven. Op dat moment realiseerde ik mij dat mijn moeder heel bewust deze vraag zelf aan de arts wilde stellen zodat wij als kinderen daar nooit een schuldgevoel over zouden krijgen. Het was haar leven en haar einde. Een laatste keer voelde ik haar hand en zag ik haar gezicht met die prachtige donkere ogen. Toen sloot zij de ogen om ze nooit meer te openen.

Mijn moeder liet het leven los en ik moest mijn moeder loslaten zodat zij en ik onze eigen weg kunnen gaan. Staand aan het eind van haar bed om haar de ruimte te geven om heen te gaan, nam ik nog een laatste keer alles in mij op van mijn moeder.
Overmand door verdriet en radeloosheid die weken duurde, ging ik op zoek naar mijn eigen basis. Het fundament van mijn lijf, mijn eerste chakra, was totaal uit balans. Na de eerste emotionele weken ging mijn lichaam opspelen. Darmen die overgevoelig reageerden op bepaalde voeding. Schouders die pijn deden en mijzelf hevig vermoeid deden voelen. De overgang die plots inzette.

Aan alle kanten is mijn lichaam nog steeds aan het verwerken. Theoretisch kan ik de disbalans goed begrijpen. Mijn lichaam als totaliteit is nog steeds niet hersteld, maar er is vooruitgang.

‘Mijn lichaam als totaliteit is nog
steeds niet hersteld …’

Rouwverwerking heeft tijd en rust nodig. Gevoelens verwoorden en van mij afschrijven is voor mij helend. Ik kan nu met rust terugkijken en trots aan iedereen vertellen over hoe ik heb geboft dat ik de dochter van mijn moeder ben.

In mijn praktijk als acupuncturist besteed ik veel aandacht aan de emotionele kant van een lichamelijke klacht.