Het wonder der natuur

16 Apr, 2013

Door: Els Smits

En toen, opeens was er een ei. We hielden al dagenlang het nestkastje in de gaten, waarin moeder grasparkiet zich steeds langer ophield. Elke keer als ze eruit was, keken we even: niks. Toen er opeens wél een piepklein eitje lag, waren mijn zoon en ik totaal verrast, blij en opgetogen. Ik kreeg van ontroering tranen in mijn ogen. Onze grasparkietjes hadden een eitje gelegd; we zouden ‘opa en oma’ worden.

Twee dagen later volgde een tweede eitje en, steeds met een dag ertussen, een derde, vierde en vijfde. Mama grasparkiet stortte zich met grote overgave op het uitbroeden. Papa zorgde goed voor zijn vrouwtje, maar was tegelijkertijd erg opgewonden en wilde ook in het nestkastje. Dat vond mama niet goed, dus dan ontstond er grote paniek. Mijn zoon en ik zorgden ervoor dat papa niet meer het nestkastje in kon door hem in de kooi te zetten als we niet thuis waren. De man van de dierenwinkel vertelde ons dat het de eerste keer meestal niet goed ging met zo’n nestje. Een beetje teleurgesteld, maar in ieder geval voorbereid en desondanks vol goede moed, waakten we verder over onze vogeltjes en hun eitjes.

‘Niks anders was op dit moment belangrijker
dan wat er zich afspeelde in ons huis.’

Na 18 tot 21 dagen zouden de eitjes moeten uitkomen. De tijd sloop voorbij; wij konden niet wachten tot het zo ver was. In de week waarop het kon gaan gebeuren, waren we meer dan ooit gespitst op wat er komen ging. De 18^e dag ging voorbij en zo ook de 21^e; nog niks te bespeuren. Een klein beetje begonnen we de moed op te geven, totdat op de 24^e dag mijn zoon opgewonden naar me toe kwam: mama, ik hoor hele kleine piepjes in het nestkastje. Samen kondigden we aan moeder vogel aan dat we even gingen kijken, door zachtjes op het nestkastje te kloppen en tegen haar te praten. Ze zat breed op haar eitjes, maar rechts onder haar buikje zagen we een héél klein roze friemeltje. Dit keer waren we nog veel meer ontroerd dan bij de ontdekking van het eerste eitje: we hadden een baby grasparkietje!

Toen kort daarna moeder even weg was uit het nestkastje, konden we het resultaat bewonderen. Een piepklein, roze, alienachtig mormeltje kronkelde er in het rond. Het zag er niet uit, maar wij waren er meteen helemaal verliefd op. Dit vroeg om beschuit met muisjes; wij zaten gezamenlijk in een grote roze wolk van het wonder der natuur. Niks anders was op dit moment belangrijker dan wat er zich afspeelde in ons huis.

Twee dagen later kwam er nog een eitje uit; de rest bleek niet bevrucht te zijn. Dagelijks volgden we het indrukwekkende groeiproces van deze kleintjes. De twee ontwikkelden zich gestaag en na een week was het meeste roze bedekt door grijs dons, wat al gauw overging in beginnende veertjes.

‘…leven in het nu en het aandachtig
waarnemen van wat er is…’

Wie schetst onze verbazing toen duidelijk werd dat onze geelgroene grasparkietjes twee blauwwitte kindjes hadden weten te verwekken. We hadden afgesproken één vogeltje van eigen kweek te houden. Maar ze waren zo ontzettend schattig dat we er geen afstand van konden doen. Er één weg doen uit dit hechte gezinnetje kregen we niet over ons hart. Na vijf weken vlogen de kleintjes uit en kochten wij een grotere kooi.

Het hele wonderlijke gebeuren heeft iets met me gedaan, wat ik als mens en therapeut meeneem naar mijn praktijkruimte. Het respect voor het wonder der natuur. Het inzicht dat geluk in zulke kleine dingen zo dicht bij huis zit. Het leven in het nu en het aandachtig waarnemen van wat er is en hoe zich dat ontplooit. Allemaal behulpzaam voor mij als mens en als therapeut.

Meer informatie:
www.deblankepit.nl