Reflexpunt: Hypoglycemie

16 Feb, 2015

Door: Ellen Vunderink

In 1981, toen ik met mijn studie begon, ging ik me steeds slechter voelen zonder te begrijpen waarom. De studie liep mis, ik ging weer thuis wonen en noch de huisarts noch de specialisten begrepen wat er aan de hand was. Mijn moeder merkte in die tijd op dat ik mentaal en emotioneel zo anders was dan voordat ik ziek werd. Zo angstig en somber kende ze me niet, zei ze. Toen ik in een tijdschrift over een arts las, ik weet niet meer precies wat, besloot ik naar haar toe te gaan. Ze liet me een klein tijdschrift zien met een opsomming van klachten en vroeg of ik één of meerdere ervan herkende. Ik herkende ze vrijwel allemaal.

‘Zo angstig en somber kende ze me
niet …’

Een paar jaar geleden was ik voor VNGK bij Gert Schuitemaker. We spraken over onderwerpen die interessant konden zijn voor het Vakblad en ook hypoglycemie kwam voorbij. Ik vertelde hem bovengenoemd verhaal. Dr. Schuitemaker stond op en verdween. Na een tijdje kwam hij terug. ‘Was dat dit blad?’, vroeg hij. De tranen sprongen in mijn ogen. Hij liet me het tijdschrift zien dat toen mijn leven veranderde en hij bleek de schrijver ervan te zijn.

Het was 1983 toen ik de adviezen van Gert Schuitemaker ben gaan volgen. Ik was ten einde raad en bereid om radicaal mijn voedingsgewoonten aan te passen. Bovendien herkende ik me zo in de beschrijving dat ik geen twijfels had of hypoglycemie de oorzaak was van mijn klachten. Het duurde een tijdje voor ik me beter ging voelen, maar langzaamaan kreeg ik meer energie en werd ik minder bang.

‘…hoe weinig energie ik had…’

Ik weet nog dat ik naar Italië ging in de zomer en het niet kon laten om stokbrood met gorgonzola te eten. Binnen de kortste keren had ik hoofdpijn en was ik helemaal klam. Mijn lichaam was blij met mijn nieuwe eetgewoonten en reageerde heftig als ik daarvan afweek. Brood en fruit waren al veel te zoet.

Na een paar jaar heel consequent te hebben geleefd, vertrok ik voor een tijd naar Frankrijk. Ik kreeg een ander leven en liet mijn eetgewoontes los. Tot mijn verbazing ging dat goed. Mijn conclusie was dat ik over de hypoglycemie heen was gegroeid. Later kon ik dat ook heel goed uitleggen voor mijzelf. Hypoglycemie gaat voor mij over ‘hoe ga ik om met ‘het zoete’, met
liefde, in mijn leven?’ En dat was inmiddels heel anders dan toen ik jong was.

De laatste jaren heb ik met mijn praktijk en het Vakblad het werk van mijn dromen. Maar twee eigen bedrijven is niet niks, ik maak nogal wat uren. Het was dus gemakkelijk om te geloven dat ik minder energie had, en ook nogal wat klachtjes kreeg, omdat ik te veel werk. Ondanks dat ik eigenlijk wel wist dat dat niet de enige oorzaak was, ben ik een tijd doorgelopen. Afgelopen najaar maakte ik in een opwelling een afspraak bij Nico Westerman. Zijn diagnose was snel en raak, ‘hypoglycemie’. Hij bevestigde wat ik eigenlijk wel wist. En eerlijk gezegd was het een bevrijding dat hij me zei hoe weinig energie ik had en op welke momenten van de dag dat het ergst was. Gelukkig zijn door nieuwe kennis de voedingsadviezen nu veel prettiger dan in 1983. Eigenlijk hoef ik niet eens zoveel te veranderen alhoewel het lastig is dat appels en bananen al te zoet zijn voor me. Ik moet vooral veel vaker eten en meer groenten dan ik gewend was.

‘…moeite om het roer om te gooien.’

Toch kost het me deze keer veel meer moeite om het roer om te gooien. Ik ben weer op ontdekkingstocht in mezelf.

Meer informatie: www.haptonomiemassagetherapie.nl