Reflexpunt: Ik wou dat mijn voet wat hoger zat
30 Jul, 2015
Door: Saskia de Vries
Klaas noemde hij mij, want Saskia kon hij maar niet onthouden. Arie was rond de 75 jaar en kwam samen met zijn arts naar mijn Werkplaats voor voetreflexzonetherapie met de vraag of ik iets kon verhelpen aan zijn klacht: sterke aangezichtspijn. Sterke zenuwpijnen in zijn gezicht, vooral als hij met bestek of scheermes dichterbij zijn gezicht kwam. De arts die hem de eerste keer begeleidde, zei dat het onder andere met de 7e nekwervel te maken had, maar dat er geen oplossing gekomen was na de behandeling van de nekwervels. Arie’s tenen/voeten gaven duidelijk aan dat de 1e zone, dus heel de lijn onder de grote teen naar de binnenkant hiel, het zwaar had. Het voelde ook heel verkrampt aan in die lijn.
Arie was altijd vrachtwagenchauffeur geweest op Europa. Heel vroeg op en steeds een week van huis. Dat had zijn weerslag op zijn huwelijks-en familieleven. Maar werk ging natuurlijk voor. Na de eerste behandeling waar ik vooral werkte op de nek- en gezichtspunten, voelde hij verbetering, maar het was nog verre van ideaal. De behandelingen waren elke week gepland omdat het ongemak en de pijn heel groot waren voor hem. Denkende in de lengtezone van de voet, vroeg ik hem toen hoe het met zijn seksualiteit gesteld stond en had gestaan in zijn leven. Hij keek mij vorsend aan en zei toen: ‘Moet ik het daar met zo’n snotneus als jij over hebben?’ Ik was zeker 35 jaar jonger… Ja zei ik, het kan met elkaar te maken hebben.
‘Moet ik het daar met zo’n snotneus
als jij over hebben?’
Hij keek me nog eens aan en zuchtte diep. Het duurde even voordat hij antwoordde. Toen vertelde hij hoe hij als kind zich van zijn ouders niet mocht bevredigen: want je mocht je zaad niet verkwanselen van de Kerk. Toen hij trouwde, timmerde hij twee één persoonsbedden om zijn vrouw niet te storen als hij om vier uur ’s ochtends op moest om te gaan rijden. Daarnaast had zij niet veel met intimiteit en hielp ze hem ‘er vanaf’ als dat hoognodig was. Het was niet een gelukkig onderwerp in zijn leven. Toch vertelde hij in de volgende behandelingen elke keer wel iets meer over het onderwerp intimiteit en hoe hij het gemist had. Hij liet zien dat hij nooit toegekomen was aan het uiten van zijn seksualiteit. Het luchtte hem op om er over te vertellen. De aangezichtspijn en de ongemakken er omheen werden zienderogen minder. Hij kon weer makkelijker met zijn bestek bij zijn gezicht en mond komen. Hij had best wel wat pijn tijdens de behandeling als ik de drukpunten aanraakte, maar hij begon het steeds prettiger te vinden en te ontspannen.
Vertelde ook meer over zijn familieleven in zijn jeugd en zijn kinderen. Bij de 9e behandeling kon hij zich er helemaal aan overgeven en viel hij zelfs in slaap. Ik gaf hem over de hele voet en zijn enkel een zachte ontspannende massage. Toen werd hij opeens wakker en zei tegen me: ‘Klaas: ik wou dat mijn voet wat hoger zat…’ Ik vond het een wondervolle manier waarop hij aangaf dat hij er van genoot en ook een subtiele manier om over zijn opwinding te spreken en dacht na hoe ik dit kon respecteren én een goede grens trekken. Ik zei hem toen: dan zou de massage wel veel duurder zijn Arie! Hij keek me heel ondeugend aan en grinnikte. Hij zei dat hij zich veel en veel beter voelde en dat wat hem betreft we de behandelingen konden afsluiten. Zijn ongemakken met de aangezichtspijn waren voorbij.
Het is een delicaat verhaal en in verband met beroepsgeheim veranderde ik natuurlijk de naam, maar ik voel dat ik het toch mag vertellen, ook omdat hij nu overleden is.