VNGK, nummer 1/2012

13 Dec, 2011

VNGK 1/12

De jan/feb editie gaat over alles wat te maken heeft met nieuw leven en heeft als hoofdartikel ‘Van moederschoot naar Wereld’

* Voorwoord, ‘Het mooiste in mijn leven’, door Ellen Vunderink
* Column bruggenbouwen: De genezende werking van ‘inclusief denken’, door Elly Verblaauw
* Van moederschoot naar wereld, door Anna Verwaal
* Het ontstoren van vaccinaties, door Ciska Buis
* De praktijk van… Aart van der Stel en Ruth Cooiman, door Ria Teeuw
* Van stuit naar hoofdligging, door Ineke van den Berg
* Vrije geboorte, bevallen in je kracht, door Anna Myrte Korteweg
* Tussen eind en begin, door Hans Zwetsloot en Lydia Kimman
* Column Homeopathie: Stramonium: bang in onze hedendaagse jungle, door Mirjam van Zweeden en Alex Leupen
* Cirkel van v(ert)rouwen, door Joyce Hoek-Pula
* Meegaan met de muziek bij kinderen met ADHD, door Mirjam van Zweeden en Alex Leupen
* Integraal Natuurlijk, door Els Smits
* Bang in het donker, door Marga van Erp
* Mamma masseert, door Nienke van der Heijde

Voorwoord: Het mooiste in mijn leven

Het is al een tijd geleden dat ik voor de laatste keer zwanger was. Vijf keer heb ik zwanger mogen zijn. Vijf keer heeft er een klein mensje in mijn buik gewoond dat ik voelde slapen, voelde bewegen, voelde ‘zijn’. Ik voel me zo ongelooflijk rijk dat ik dat in mijn buik heb mogen voelen. Het is voor mij het mooiste aan mijn vrouw zijn.

Op een moment kwamen ze natuurlijk naar buiten. Die reis, de bevalling, vond ik elke keer spannender dan de keer daarvoor. Een keer een kindje dat bij 14 weken overleed. Vier keer een baby op mijn borst, vier keer een eerste blik. Tegelijk zo vertrouwd, zo allesomvattend en zo uniek. Het onmiddellijke weten dat niks er ooit nog zo toe zal doen als zij.

Een baby is schijnbaar zo kwetsbaar, en zo sterk tegelijkertijd. Ik weet de eerste keer nog dat ik ze zich liet oprichten in mijn handpalm, terwijl ik ze in hun basis ondersteunde. Hoeveel kracht en eigenheid bleek daaruit. Hoeveel respect, bewondering en liefde voelde ik voor ze.

Hoe belangrijk de wijze waarop je geboren wordt, is, heb ik onbewust wel beseft. Bewust wist ik niets. Dat het allerbelangrijkste is dat je een kind de ruimte geeft zichzelf te worden, werkelijk en wezenlijk zichzelf te worden, wist ik met mijn hoofd, maar wat dat betekende? Dat wist ik niet. Toen mijn dochter net op mijn borst lag en ik naar haar keek, wist ik maar één ding: jij gaat de wereld mooier maken. Dat weten, bij alle vier, is het allerbelangrijkste in mijn moeder zijn.

Mogen de artikelen in dit nummer eraan bijdragen dat kinderen zo heel als mogelijk geboren en begeleid mogen worden!