VNGK, nummer 1/2016

04 Dec, 2015

VNGK 1/16

De januari-februari editie heeft als thema ‘Licht’, met o.a. een mooi artikel van Toine de Graaf in gesprek met Rinus van Warven, voorzitter van het netwerk Nabij-de-Dood-ervaringen.

* Voorwoord Licht, door Ellen Vunderink
* Column Bruggenbouwen: Wat als ik op de maan zou wonen?, door Els Smits
* ‘Ik heb het wezen van het licht gezien’, een interview met Rinus van Warven, door Toine de Graaf
* Erik Laarakker over zijn zoektocht naar hoe het zit, door Els Smits
* Licht op melatonine, door Karlien Bongers
* Roel van Wijk over fotonen als sleutel tot een goede gezondheid, door Anna Myrte Korteweg
* PsBK: De universele zijnsherinnering, de oerleegte, door Monique de Heij
* In gesprek met Marga van Erp over De mens als lichtwezen, door Els Smits
* De praktijk van Loed Rakels, door Anna Myrte Korteweg
* Samenwerking op alle fronten in het MCNA, door Anna Myrte Korteweg
* Praveeta Timmerman over licht en kleurenpunctuur, door Geeske Lanting
* Ander licht op medische basiskennis, door Marjolijn van Lynden-Bloem
* Annick Smit-Pino over craniosacraal therapie, door Els Smits
* Casuïstiek: hooggevoeligheid, door Bianca Colbers
* Reflexpunt: Het licht verdragen…, door Karin de Jonge

Voorwoord: Licht

Een vlinder landde op de motorkap en bleef zitten met zacht klapperende vleugels.
Het was 12 november en ik had de auto net gestart op de parkeerplaats van het ziekenhuis. Vlak daarvoor hadden we gehoord dat mijn moeders levensverwachting korter is dan we dachten.

Het was donker in mijn hart en de komst van de vlinder versterkte mijn angst. Mijn moeder was alweer haar wijze zelf. ‘Alles is goed, lieve schat, het is altijd goed zoals het is.’

We zijn nu een tijdje verder. Het grootste deel van de tijd is het weer licht, maar soms komt de kou terug en wordt het donker en koud in me. ‘Je bent te vroeg verdrietig’, zegt mijn moeder, ‘Er is niets veranderd sinds we het weten.’

Steeds weer komt een beeld terug op mijn netvlies van onze wekelijkse gezamenlijke yogales toen ik op de middelbare school zat. Terwijl we, naast elkaar, een oefening deden, zag ik mijn moeder ineens in een gouden cirkel van licht en werd ik vervuld door een intens gevoel van liefde, zo sterk dat het me verwarde. Later zijn er jaren geweest dat onze verbinding moeizaam was. Ik dacht dat ik vrede had met die mindere jaren omdat we er mooier uit zijn gekomen, maar de laatste dagen doet de herinnering zo’n pijn.

Ik moet denken aan het Cherokee sprookje waarin een grootvader zijn kleinzoon vertelt over het gevecht dat twee wolven voeren in ieder mens, de wolf van het licht en de wolf van het donker. ‘Welke van de twee wint?’ vraagt de kleinzoon. De grootvader antwoordt ‘Degene die je voedt’.

Ik voed mijn duisternis met licht.