VNGK, nummer 3/2012

02 Apr, 2012

VNGK 3/12

De mei/juni editie heeft als rode draad ‘Spijsvertering’.

* Voorwoord, door Ellen Vunderink
* Column bruggenbouwen: Het toeval, door Elly Verblaauw
* Niet te verteren. . ., door Alex Leupen en Mirjam van Zweeden
* ‘Wanneer je de geest geeft’, door Henk Fransen
* Medische basiskennis: Het spijsverteringsstelsel, door Els Smits
* Eten tegen ontstekingen, door Constance Bos
* De visie van twee zorgverzekeraars
* Metabole interacties, door Drs. H. Siem
* Lekkende darm: Welke barriere gaan we eerst herstellen?, door Kristel Stevens
* Column Homeopathie: Verdriet, door Mirjam van Zweeden en Alex Leupen
* Professionalisering in de praktijk: Het visionboard als ‘mindset’, door Ria Teeuw en Esther van Dam
* Therapeutische vaardigheden: Het traject van toelating tot de VNT en LVNG, door Els Smits
* Nieuwe mogelijkheden door microbiologische diagnostiek, door Ralf Abels
* Spijsverteringsproblemen behandelen met voetreflexologie, door Marga van Erp en Els Matthijssen
* De Seven Essentials als bewustwordingscatalysatoren, door Ria Teeuw
* Reflexpunt: Doordenkers in de krant . . ., door Ria Teeuw

Voorwoord

Laatst reed ik langs een stuk gras waar ik een mannetjeseend zag zitten. Hij trok mijn aandacht, want op die plek zitten nooit eenden. Toen zag ik wat er was: hij zat naast een dode vrouwtjeseend. ‘s Middags, toen ik vijf uur later weer langs dezelfde plaats kwam, zat hij er nog steeds. Ik werd geraakt door zijn blik en door de onroerbaarheid waarmee hij zat.

Volgens de wetenschap kennen dieren geen gevoel en emoties. Als ze schrikken, gaat hun hart sneller kloppen, maar wetenschappelijk gezien zijn ze niet bang, want het kan niet worden bewezen dat ze bang zijn. Toch voelen en weten veel mensen dat dieren wel degelijk emoties en gevoelens kennen.

Het gevoel van een dier kunnen we niet bevragen, en daarom ‘weten’ we niet.

Het gevoel van een mens kunnen we wel bevragen, maar ‘weten’ we dan echt wat die mens nodig heeft? Is niet ieder mens, iedere situatie en iedere omstandigheid anders?

De cijfers over de aantallen mensen met psychosomatische klachten, klachten waarvoor geen fysiek aanwijsbare reden te vinden is, wisselen nogal. Gegevens van 365/Arboned zeggen dat een derde van het arbeidsverzuim onder deze noemer valt.

Hoe zou onze samenleving eruit zien als we minder zouden oordelen, als we minder zouden vinden van hoe we met ziekte en tegenslag moeten kunnen omgaan?

Hoe zou het zijn als we zouden accepteren dat we soms vrolijk en gelukkig zijn, en soms boos of bang of verdrietig?

Hoe zou het zijn als we het normaal vonden dat de ene mens anders omgaat met, bijvoorbeeld, ziekte, ontslag of rouwverwerking dan de andere? Hoe zou onze samenleving eruit zien als in de zorg minder met protocollen werd gewerkt, maar iedere patiënt de behandeling kreeg die hij echt nodig heeft?

In het interview met zorgverzekeraars zeggen beide sprekers, onder andere, dat het verschil tussen regulier en ‘alternatief’ is dat ‘alternatief’ meer aandacht heeft voor de cliënt. Mijn ervaring is dat, tijdens het eerste consult, vrijwel alle cliënten verbaasd zijn: ‘Je luistert echt naar me.’ Blijkbaar valt dat op als je al een tijdje ‘professionele’ zorg krijgt.

Wat zou er veranderen in onze samenleving als aandacht normaal zou zijn?

Als we gezien worden, geeft dat kracht, zeker als we ziek zijn of tegenslag moeten verwerken. Het zien, werkelijk zien van de cliënt is onderdeel van de kracht van de natuurlijke zorg.

Mijn droom is dat we de natuurlijke zorg professionaliseren met behoud van die kracht.