VNGK, nummer 4/2016

10 Jun, 2016

VNGK 4/16

De juli-augustus editie heeft als thema ‘het onbewuste’, met o.a. een mooi artikel met Hein van Dongen over ‘Het’ onbewuste of onderbewuste.

* Voorwoord Bewust, onbewust, onderbewust, door Ellen Vunderink
* Column Bruggenbouwen: De pijnlijke gespletenheid van het leven, door Rinus van Warven
* ‘Het’ onbewuste of onderbewuste?, door Liselotte Mentink
* Het Onbewuste tussen Vrouw & Man, door Klara Adalena
* Bewuste zorg voor mijn onbewuste dierentuin, door Karlien Bongers
* Waar liggen de grenzen van ons bewustzijn?, door Els Smits
* Diagnostiek, zien we de ‘gehele’ mens?, door Toine de Graaf en Fleur Kortekaas
* De praktijk van Els de Vos, door Anna Myrte Korteweg
* Casuïstiek: Dromen analyseren, door Luise-Anna Kroon
* Talent voor het wonder, door Geeske Lanting
* ‘De MIR-Methode is een vorm van universele liefde’, door Petra Jungblut
* Mythen zijn de dromen van de cultuur, door Rinus van Warven
* Verkenning van de vijfde dimensie, door Els Smits
* Wie zijn binnenwereld verandert, verandert de buitenwereld, door Rinus van Warven
* Reflexpunt: Contact met fijnstoffelijke wezens, door Anitsa Kronenberg

Voorwoord: Bewust, onbewust, onderbewust

Vlak nadat de redactieraad als rode draad voor deze editie ‘het bewuste, onbewuste en onderbewuste’ had gekozen, bleek dat mijn moeder niet lang meer zou leven. Én vroeg Rinus van Warven of hij wat kon doen voor het Vakblad. Zo kwam het dat hij zijn kennis van het ‘bewuste, onbewuste en onderbewuste’ heeft ingebracht in deze VNGK. Naast het meedenken over de keuze van onderwerpen en geïnterviewden, schreef hij een column en twee artikelen, waarvoor dank.

Het laatste jaar hebben mijn kinderen, vriend en ik in mijn huis voor mijn moeder gezorgd. We namen er afscheid van haar en brachten haar samen weg. Dit is een, zowel voor haar als voor ons, ongelooflijk warme periode geweest. Ergens vlak voor ze stierf, zei mijn huisarts tegen me dat er desondanks nog een periode van rouw zou komen. Op dat moment kon ik het niet geloven. Het afscheid leek me zo volmaakt mooi; het voelde alsof de rouw daarmee al voorbij zou zijn. Maar ze had gelijk.

Waarschijnlijk zit ik nu midden in die periode van rouw. Uitgeput van de inspanningen van een jaar lang combineren van zorg en werk, leer ik mezelf beter kennen. Onvermoede blinde vlekken en patronen komen aan de oppervlakte. Wat me het meest raakt, is dat ik blijkbaar zo aan mezelf voorbij ben gegaan dat ik nu op ben. Wekenlang was mijn hoofd helemaal leeg. Ik kon er geen woorden vinden, wist niet wat ik wilde en had zelfs geen antwoord op de meest triviale vragen.

Langzaamaan gaat het wat beter met me. Gelukkig signaleerden mijn kinderen en vriend vrij snel dat ik tegelijk weer van alles wilde gaan doen. Een nog groter geluk is dat ik besefte dat ze gelijk hadden. Bijna een terugval in mijn oude patroon! Mijn hoofd zei me afwisselend verschillende dingen, van ‘heel goed’ tot ‘dat is het stomste wat je kunt doen’. Heel diep vanbinnen verlang ik slechts naar rust en ruimte. Het bekende patroon van doorgaan en zo aan mezelf voorbijgaan, wil ik loslaten. Bewust of onbewust, ik ben aan het veranderen.