VNGK, nummer 5/2012

07 Aug, 2012

VNGK 5/12

De september/oktober editie heeft als rode draad ADHD en Autisme, met o.a. een prachtig artikel van Marjolein Aarten-Willemse over het effect van storende reflexen op leren en gedrag.

* Voorwoord, Grootbrengen door Ellen Vunderink
* Column bruggenbouwen: Lichter Leven, door Elly Verblaauw
* Leren in een reflex, het effect van storende reflexen op leren en gedrag, door Marjolein Aarten-Willemse
* ADHD: spiritueel bekeken en regulier vertaald, door Els Smits
* De praktijk van…, door Ria Teeuw
* Autisme integraal benaderd, door Els Smits
* Therapeutische vaardigheden: De valkuilen van overdracht en tegenoverdracht, door Ria Teeuw
* Een internationaal perspectief op onderzoek in de integrale gezondheidszorg, door Fleur Kortekaas
* Medische basiskennis: Ongeremde primaire reflexen en hun rol in ADHD en autisme, door Els Smits
* Column Homeopathie: ‘Doe niet zo autistisch’, door Mirjam van Zweeden en Alex Leupen
* De puzzel van het autisme, door Dr. Corinne Skorupka
* Meervoudige intelligenties volgens Howard Gardner, door Marlene Hanssen
* De verschillende energieën van bloesemremedies, door Ellen Vunderink en Ria Teeuw
* Natuurgeneeskunde en astrologie, door Ria Teeuw
* Reflexpunt: We waren het even vergeten…, door Tineke Kleine Deters

Voorwoord: Grootbrengen

Met de tuindeuren open is het, zelfs midden in de stad, duidelijk dat het zomer is. In de sloot achter mijn tuin cirkelen de meerkoeten voortdurend om hun jongen heen, terwijl ze proberen alle andere slootbewoners te verjagen. De wilde eenden gaan een stuk rustiger om met hun ouderlijke verplichtingen. Ze letten goed op, maar de afstand tussen moeders en kinderen is groter en ze maken zich niet druk om andere dieren in hun omgeving. De merel zit tegenover me op een tak en wacht rustig af wanneer zijn jong terugkomt. En de pimpelmezen gaan gewoon hun gang, ze vliegen van de ene boom naar de andere, en hun jongen vliegen mee.

Mensenouders verschillen net zo in hun aanpak als dierenouders, maar met de ontwikkeling van de sociale wetenschappen komen er steeds meer opvoedingsadviezen en ‘do’s and don’ts’. De stapel etiketten voor vermeende gedragsstoornissen is verveelvoudigd en in tijdschriften en op internet wemelt het van deskundigen die suggereren dat zij weten wat de beste aanpak is. In mijn omgeving merk ik dat ouders zich steeds meer verdiepen in opvoedingsadviezen en minder luisteren naar hun eigen gevoel, zeker als er bij hun kinderen sprake is van stoornissen in de ontwikkeling of in het autistisch spectrum. En ik merk ook dat ouders die verder geen weerstand hebben tegen een reguliere aanpak van ziektebeelden, steeds meer moeite krijgen met de medicatie die regelmatig wordt geadviseerd.

In de natuurlijke zorg is veel aandacht voor de behandeling van kinderen en worden nieuwe visies en behandelvormen ontwikkeld. De vraag daarnaar is groot. In deze editie geven we hier graag aandacht aan. Maar laten we niet uit het oog verliezen dat iedereen anders is en dat we elkaar ook kunnen nemen zoals we zijn! Soms vraag ik me af wie ik ben om te denken dat ik mijn kinderen kan opvoeden. Wil ik mijn kinderen wel opvoeden of wil ik ze grootbrengen zoals ze zijn? Kahlil Gibran richtte zich tot ouders toen hij onderstaande tekst over kinderen schreef in ‘De Profeet’, maar gelden zijn woorden niet voor iedereen die bezig is met kinderen?

‘…
Je mag hen je liefde geven, maar niet je gedachten, want zij hebben hun eigen gedachten.
…
Je mag proberen hun gelijk te worden, maar tracht niet hen aan jou gelijk te maken.
…’