VNIG, nummer 3/2023

24 Apr, 2023

In de mei/juni editie staat o.a. een mooi artikel van Karlien Bongers over 'Opschoning fysiologisch verklaard'.

* De schoonheid van de lente, door Els Smits
* Alles gaat voorbij, door Henne Arnolt Verschuren
* Opschoning fysiologisch verklaard, door Karlien Bongers 
* Hoe blijf je gezond in een wereld vol chemische stoffen?, door Fleur Kortekaas 
* Het lymfestelsel: ons rioleringssysteem, door Els Smits 
* De zolder opruimen, door Marieke Lebbink
* De praktijk van Mattanja Overbeeke, door Ingrid van Dijk 
* Oncologie Netwerk Midden Gelderland, door Sanderijn Hubertse 
* Diversiteit binnen de karakterstijlen, door Henne Arnolt Verschuren 
* Voetreflexmassage bij posttraumatische dystrofie, door Karine de Laat 
* Long covid: toewerken naar een integrale aanpak, door Marloes van Heijningen-Waanders 
* Actieonderzoek, door Armelle Demmers 
* Nooit meer zelf schrijven - of toch wel?, door Brenda Dekkers 
* Opschoning, door Karlien Bongers

Voorwoord: De schoonheid van de lente

Sinds al heel wat jaren doe ik de eindredactie van dit Vakblad. Dat betekent spelfouten eruit halen, teksten beter laten lopen, volgordes wijzigen, verbindende zinnen formuleren. Door diep in elke tekst te duiken en me steeds af te vragen of dit van meerwaarde is voor de lezer en bovendien goed te volgen, probeer ik ieder artikel informatief en tegelijkertijd prettig leesbaar te maken. Soms krijg ik ze zo kant en klaar aangeleverd, soms moet er nog een en ander aan gebeuren. Hoe dan ook is het voor mij het toppunt van inzoomwerk.

Toen ik voor deze editie al een tijdje had getuurd op de teksten, besloot ik op een dag naar buiten te gaan om even in beweging te komen. Met een overactieve linkerhersenhelft stapte ik de deur uit. Dat bleef nog wel even zo, nadenkend over de teksten die ik had gezien en waar ik nog niet helemaal uit kwam. Na een kilometertje lopen, werd het rustiger.

Rustig genoeg om over een bruggetje in het water onder me te kijken. Een wonderschoon tafereel ontspon zich daar voor mijn ogen. Twee futen waren met grote dedicatie een nest aan het bouwen. De grote fuut zwom verder weg om ambitieus grote takken te halen. De kleinere fuut was dichter bij het nest bezig om kleine takjes te ordenen. De 'eindredactie' als het ware.

Andere wandelaars liepen met hun overactieve linkerhersenhelften voorbij. Bij mij was het denken gestopt sinds ik gebiologeerd dit schouwspel bekeek. Toen ik weer doorliep, voelde mijn brein in evenwicht. Alsof ik in dat uurtje wandelen mijn hoofd weer helemaal had opgeschoond.

Met hartelijke groeten,

Els