VNIG, nummer 5/2022

17 Aug, 2022

In de september/oktober editie staat o.a. een mooi artikel van Ingrid van Dijk over 'Zorgen voor de juiste balans'.

* Hoe zorg ik nou écht voor mezelf?, door Els Smits
* Rijkdom en geluk, door Henne Arnolt Verschuren
* Zorgen voor de juiste balans, door Ingrid van Dijk 
* Positieve financiële gezondheid, door Hilma Bosma 
* Wat ben ik waard?, door Catharina van Bemmel 
* Grenzen stellen, door Marieke Lebbink
* De praktijk van Marieke Hoeve, door Ingrid van Dijk 
* Aanhoudende lichamelijke klachten, door Dr. ing. Jan Houtveen en Sanderijn Hubertse 
* Holistic Pulsing, door Nienke van der Heide 
* Corwin Aakster over 'zijn' halve eeuw, door Toine de Graaf 
* Zelfcompassie als vaardigheid, door Rianne Schoenmakers 
* Waardevol rapport voor de natuurgeneeskunde, door Mark van der Galiën 
* Een studie lezen, door Fleur Kortekaas 
* Zorgen voor je bedijf, door Brenda Dekkers 
* Zorgen voor jezelf, door Karlien Bongers

Voorwoord: Hoe goed zorg ik nou écht voor mezelf?

Of ik goed voor mezelf zorg? Hmmm, soms welm, niet altijd.
Ik herinner me dat tijdens mijn opleiding bij Holos mijn docent me vroeg of ik een goede moeder was. Als alleenstaande moeder die haar best deed om zowel moeder als vader te zijn, zei ik volmondig: ja! Daarna vroeg ze of ik ook een goede moeder voor mezelf was. Toen viel het even stil. Aarzelend zei ik: ja? Het verschil in het antwoord was duidelijk hoor- en waarneembaar.
Dat is alweer lang geleden en heel eerlijk gezegd ben ik slechts mondjesmaat gevorderd op het pad van zorg voor mezelf. Ik introduceer van alles, doe allerlei dingen met mijn voeding, bewegingspatroon, rust, noem maar op, maar ontkom tegelijkertijd lang niet altijd aan het verantwoordelijkheidsgevoel dat (soms te) zwaar op mijn schouders rust.

Dat geldt denk ik voor menig lezer van dit blad. We weten het wel, we hebben er voor gestudeerd zelfs, maar hoe goed zijn we nou werkelijk in het toepassen ervan? Steeds als ik een goed studieboek lees, denk ik: ja, dát ga ik doen en volhouden. Maar er is zo veel en de plichten roepen toch ook steeds weer. Bewust en onbewust schuiven recent geïntroduceerde goede gewoontes weer naar de zijlijn, om ooit of nooit weer opnieuw opgepikt te worden.
Een belangrijke les die ik allang kende, maar die mij bij het lezen van de artikelen voor dit nummer weer bevestigd worden, is dat de lat in de zorg voor de ander iets minder hoog mag en die in de zorg voor mezelf een tikkie hoger. Stapsgewijs, het hoeft niet van vandaag op morgen allemaal anders te zijn. Het leven blijft een les, dat is een ding dat zeker is.

Met hartelijke groeten,

Els