VNIG, nummer 6/2018
22 Oct, 2018
In de november/december editie staat o.a. een mooi artikel van Toine de Graaf over ‘Integratie begint met veiligheid’.
* Integratie in het bos, door Ellen Vunderink
* Integratief of Integraal?, door Fleur Kortekaas
* Integratie begint met veiligheid, door Toine de Graaf
* CAM integreren in de Europese gezondheidszorg, door Miranda Ruchtie
* De Indiase ayurveda en de acceptatie van natuurgeneeskunde in Nederland, door Dr. Maarten Bode
* Wat heb ik er eigenlijk aan?, door Karin de Jonge
* Zelfgenezend vermogen volgens de antroposofie, door Els Smits
* Prikkelbaredarmsyndroom, door Drs. Nadja van de Kleut
* Sacred Space, door Anna Kruyswijk – van der Heijden
* Dreams come true, door Marieke Lebbink
* De praktijk van Esther van Dam, door Karin de Jonge
* Kwaliteit van voeding doet ertoe, door Luise-Anna Kroon
* Integratie: assimilatie of accommodatie?, door Karlien Bongers
* Cliëntdossiers, door Tine Goedhart
* Groot nieuws: natuurgeneeskundige haalt de krant, door Brenda Dekkers
* Integrale geneeskunde, door Frans Kusse
Voorwoord: Integratie in het bos
Op één van die ongelooflijk mooie oktoberdagen deed ik mee aan een workshop shinrin-yoku. Shinrin-yoku komt uit Japan en betekent baden in het bos. Die woorden zijn treffender dan ik me van tevoren had gerealiseerd. We hebben ons daadwerkelijk ondergedompeld in het bos.
Ik loop dagelijks in het bos, en steeds langzamer omdat mijn hondjes ouders worden. Elke dag geniet ik weer van die plek die ik zo goed ken. Ik weet welke vogel zich waar ophoudt en zie wat de wind teweegbrengt. Maar mijn ervaringen komen niet in de buurt van wat me gebeurde toen ik bewust ging bosbaden. Eerst vertraagden we ons tempo een beetje. Vervolgens gingen we echt heel langzaam lopen. Daarna zochten we een plek waar we stil gingen zitten en tenslotte versnelden we onze pas weer iets naar een bijna normaal tempo.
De wijze waarop mijn waarneming veranderde met het vertragen is nauwelijks in woorden uit te drukken. Op een moment zag ik kleine kikkertjes tussen de herfstbladeren die zo’n geheel vormden met hun omgeving dat ik ze normaliter niet gezien zou hebben.
Ik besefte dat ik zelf ook één was met alles om me heen en dat ik daarom steeds meer ging zien. Eigenlijk waren het bos en ik ook geïntegreerd. Dankzij het bosbad, dankzij die onderdompeling in het bos. De bewuste vertraging bracht me aandacht voor mijn omgeving, respect, openheid en nieuwsgierigheid. En vooral bereidheid om dat wat om me heen is in mezelf op te nemen. Ik besefte dat dat noodzakelijke ingrediënten zijn voor integratie. Ook voor integratie in de gezondheidszorg.
