Het licht verdragen…

04 Dec, 2015

Door: Karin de Jonge

Het is één dag na de zoveelste migraineaanval. In mijn hoofd zoemt ineens een zin uit een prachtig lied dat ik ken: ‘Mijn ogen….. kunnen het licht verdragen…..’. Ondertussen hoor ik ook de bijbehorende klanken in mijn hoofd. Er komt een grote glimlach om mijn mond : ‘Ja, inderdaad! Ik kan het licht weer verdragen! Nu de mist van de migraine is opgetrokken, is er weer ruimte voor licht!’ En ik besef dat ik, na de donkerte van de afgelopen dagen, weer letterlijk én figuurlijk het licht aan kan kijken …

‘… weer ruimte voor licht!’

Op zo’n moment kan ik vaak niet geloven dat ik de dag ervóór nog met bonkende pijn in bed lag. Dan wil ik dat maar het liefste vergeten. De pijn die er was, de dingen die ik niet kon doen, de afspraken die ik af moest zeggen… Ik wil ze het liefste uit mijn geheugen bannen en doorgaan met mijn leven, en inhalen wat ik gemist heb. Maar tegelijk wil ik er ook naar kijken, naar die steeds terugkerende kwaal van mij. Want ik weet: dit is óók een kant van mij. En tja, ik ben niet voor niets holistisch massagetherapeut, die cliënten werft met een folder ‘Wat vertelt jouw wijze lijf?’

Dus inderdaad, wat vertelt mijn wijze lijf? Met die vraag zou ik heel streng naar mezelf kunnen gaan kijken: ‘Wat heb je nu weer gedaan dat je hoofd zo belast is geworden? Je zit ook maar te piekeren over van alles! En dan doe je je schouders ook steeds omhoog, zodat je nek- en schouderspieren constant gespannen zijn. Vind je het gek dat je hoofdpijn krijgt…?’ Ja, ja, die strenge kant ken ik maar al te goed.

Maar gelukkig ontdek ik ook steeds meer andere kanten in mijzelf. Bijvoorbeeld eentje die heel liefdevol vraagt: ‘Wat heb je nodig nu, in al die pijn? Wat helpt jou nu? En wat gebeurt er diep in jou, als je migraine hebt?’ Die kant is zacht en liefdevol, die beziet met compassie de heftige pijn en verkramping van de migraine. En dan kan ik pas écht de achterliggende verkrampingen zien die ik in mijzelf heb opgebouwd. Bijvoorbeeld de verkramping van alles perfect willen doen. Of dat ik het liefst de controle heb over wat er gebeurt in mijn gezin, ook al weet ik, als moeder van twee tienerdochters, dat die controle één grote illusie is… dat het leven zijn eigen beloop heeft.
En zo ontdek ik met mildheid en humor de verkrampingen die ik mijzelf heb aangeleerd maar die me niet meer dienen.

Wat ben ik blij dat die liefdevolle kant van mij, van compassie met mijn pijn en verkramping, steeds meer ruimte krijgt in me. En daarmee ook in mijn werk. Want mijn cliënten geven zichzelf natuurlijk ook herhaaldelijk op de kop: ‘Ik had niet zo hard moeten werken, ik moet gezonder eten, ik moet meer bewegen, etc…’ Strenge oordelen, die soms wel nieuwe inzichten geven, maar vaak ook klein maken.

‘… de verkramping van alles perfect
willen doen.’

Maar als die strenge kant benoemd en gezien is, kan zomaar ineens ruimte ontstaan voor wat er nog meer is. En in de sessies ontstaan dan inzichten bij cliënten als ‘Eigenlijk hoef ik niet zo hard te werken om te weten dat ik goed genoeg ben’, of ‘Ik wil wel bewegen, maar dan op mijn eigen manier, en dus niet op die sportschool waar ik me niet op mijn gemak voel’ of ‘Ik kan ineens ervaren dat onrust verandert in rust als ik er maar bij stil sta dat er onrust in me is’.
Wat een bevrijding! En wat kan het een stuk lichter voelen als er ruimte is voor dat wat er is….

Meer informatie: www.heelenalmassagetherapie.nl